Po przeczytaniu książki Szesnaście drzew nad Sommąz Larssa Myttinga Wywołałem udział wielkich Roberta Gravesa w bitwie, która miała miejsce we francuskim regionie Somme, gdzie zginęło ponad milion żołnierzy i w której sam Graves miał opuścić ten świat, nie napisany tak wielu wspaniałych powieści.
Los taki jest, może cię naznaczyć, ale nie może cię zniszczyć, jeśli masz oczekującą misję (przynajmniej tak chcielibyśmy myśleć w tym chaotycznym planie naszego istnienia jako cywilizacji)
I właśnie o tym, o cywilizacjach wiele wiedziały i pisały dobro Roberta Gravesa. Pokonując traumę udziału w I wojnie światowej i oddając się literaturze jako możliwemu lekarstwu na barbarzyństwo, autor ten znalazł w cywilizacjach przodków ważne powody, by pisać powieści historyczne o wielkiej wadze.
Najbardziej odległa historia porusza się między mitologią a odległymi świadectwami pisanymi, które starają się dopasować do siebie jak puzzle o określonym znaczeniu.
Potem pojawia się literatura, w magiczny sposób dopasowując wszystkie te dzieła do siebie, uczestnicząc w wyobraźni i dokumentacji konkretnych scen rzekomych intrahistorii, dostosowanych do odsłoniętych obyczajów i obyczajów tamtych nocy.
Niewątpliwie bardzo potrzebny autor, aby zrozumieć, co nasi najdalsi przodkowie czuli i myśleli o planecie, która była jeszcze nieznana w swoim działaniu i gigantyczna w swojej przestrzeni.
Top 3 najlepsze powieści Roberta Gravesa
Biała bogini
W tej wielkiej powieści autor pozostawił znaczną część swojego śladu, chęć życia w obrębie własnej historii, co doprowadziło do wiarygodności magii jako ostatecznego mechanizmu wszystkiego.
A jednocześnie wskazuje na destrukcyjne myślenie o wierzeniach pierwszej historii Zachodu, tej, która zrodziła się w Grecji za pośrednictwem myślicieli i nieskazitelnych naukowców. Graves przedstawia nam w tej powieści rolę kobiet zupełnie odmienną od obecnej. Zanim postać mitologicznych bogów i ich religijnych potomków przyjęła postać mężczyzny jako reprezentanta niemal każdego bóstwa, kobieta mogła być uważana za istotę czczoną.
Rodzaj matriarchatu z pewnością nastawiony na zdolność do generowania życia. To, co Graves mówi nam w tej powieści, otwiera nowe spojrzenie na świat, który rozpoczął się jako prawdziwy matriarchat, prawdopodobnie do czasu, gdy Eva stała się człowiekiem zdolnym do sprzeciwiania się Bogu ...
Ja, Claudio
Graves zachęca nas do myślenia, że mamy w rękach autobiografię Claudio. Pretensjonalna propozycja, która nie wydaje się tak bardzo, gdy odkrywa się ogromną wiedzę autora, który wydaje się, że znalazł tę autobiografię w jakiejś odległej rzymskiej ruinie.
I, żeby być uczciwym, Claudio powinien był to wszystko spisać, nie tylko oficjalne aspekty, ale wszelkiego rodzaju tajniki władzy, a także wady, którymi szczyci się każde zaawansowane społeczeństwo, gdy tylko się ukonstytuuje.
Poprzez to rzekome świadectwo Claudio wkraczamy także w poprzednie czasy Calíguli lub w szczególne równoległe życie trzeciej żony Claudio, niepokojącej Messaliny. W sumie fascynująca, świeża opowieść o cesarskim Rzymie, utrzymana w tonie konfesyjnej biografii, w której zbliżamy się do wszystkiego, co kręciło się wokół władzy...
Złote Runo
W tej powieści Robert Graves dał nam nowe spojrzenie na mitologię grecką. Jego rozległa znajomość historii i postaci z tamtych czasów pozwoliła mu napisać na nowo stary mit o Złotym Runie, przez który Jazon i Argonauci wyruszyli w wędrówkę mającą na celu podbój i wraz z nim odzyskanie tronu Tesalii w rękach Jazona.
W tym przepisaniu zbliżamy się również do wielu innych wielkich postaci z tej przytłaczającej fantazji, jaką jest mitologia grecka z podtekstem uniwersalności. Towarzyszyliśmy Herkulesowi, Orfeuszowi, Kastorowi i przepłynęliśmy Morze Czarne.
Cieszy nas ta specyfika wczesnych Greków, ta sama, która wykuwała dzisiejszy Zachód. Przygody i podejście do naszych początków, bardzo ciekawa praca podchodząca do mitologii greckiej z nowego, pełniejszego pryzmatu, który przenika człowieka, boskość i przestrzeń półbogów lub bohaterów.
