Takie jest prawo życia... Puste gniazdo i tak dalej. Dopiero gdy córka po raz ostatni zamyka drzwi swojego domu, który zawsze był jej domem, rodzice, którzy pozostają w środku, stają się trochę duchem domu, który nie jest już tym samym domem, jakim był.
Podkreślam, prawo życia. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, nadejdzie czas, kiedy rodzice znów odnajdą swoje miejsce, a wizyta córki będzie wielkim powitaniem ze strony kogoś, kto ma już życie gdzie indziej. Pomimo tego, że nadal jest ogromnie kochana, pomimo tego, że w jej pokoju nadal mieszczą się stare płaszcze, które na zimę nikomu nie przykrywają, czy piżamy, o których nikomu się nie śni.
Lu jest jedną z tych córek, które uciekły w poszukiwaniu innych miejsc. Ale przyszłość Lu była tak wielka, że rozbił się w Paryżu. Nic nie poszło dobrze.
Kiedy wraca do Barcelony, matka wita ją z otwartymi ramionami. Ale ona, jej matka, szukała alternatyw... Bo naprawdę czuje się lepiej sama; lub dlatego, że ma nadzieję uwolnić Lu z zamknięcia w domu, w którym będzie mogła ponownie ukryć się jako dziewczyna, którą już nie musi być. Kto wie? Motywy matki, podobnie jak drogi Boga, są niezgłębione.
Rzecz w tym, że Lu po powrocie do Barcelony ma już nową pracę za pośrednictwem agencji matczynej. Chodzi o opiekę nad Mariną, osiemdziesięciolatką, której jedynymi korzeniami w świecie są korzenie jej siostry Marii. Od wdowieństwa Mariny po niedawny wymuszony stan kawalerski Lu. Stopniowo obie kobiety dostrajają się do tego szczególnego magnetyzmu odległych pokoleń, które w końcu się spotykają.
Z drobnej pomocy w codziennych obowiązkach wyłaniają się błahe rozmowy, które zakończą się pogłębieniem motywacji transcendentalnych. Magia rozmowy, łzy wyzwolenia, radość wolności.
Wszystko od małego gestu pomocy; od martwego czasu, który wydawał się zakończony, do ostatecznego rozczarowania, do całkowitej porażki Lu.
Nową książkę Nurii Gago możesz teraz kupić tutaj. Powieść Kochaj mnie zawsze, nową książkę Nurii Gago. Z niewielką zniżką na dostęp do tego bloga, co jest zawsze mile widziane: