3 najlepsze książki Carlosa Ruiza Zafón

W 2020 roku opuścił nas jeden z największych pisarzy pod względem treści i formy. Autor, który przekonał krytyków i który jednocześnie zdobył uznanie społeczne, przełożył się na bestsellery wszystkich swoich powieści. Prawdopodobnie najbardziej poczytny hiszpański pisarz po Cervantes, być może za zgodą Perez Reverte.

Carlos Ruiz Zafon, jak wielu innych, spędził już dobre lata ciężkiej pracy w tym ofiarnym rzemiośle przed totalną eksplozją Cień wiatru, jego arcydzieło (moim zdaniem i jednomyślną opinią krytyków). Ruiz Zafón wcześniej studiował literaturę młodzieżową, ze względnym sukcesem, jaki ta nieuczciwa etykieta literatury pomniejszej nadała jej gatunkowi przeznaczonemu do bardzo chwalebnych celów. Nic innego jak nawracanie nowych, stałych czytelników od najmłodszych lat (literatura dla dorosłych jest w końcu karmiona przez czytelników, którzy w niemal niewybaczalny sposób przeszli przez młodzieńcze lektury, aby się tam dostać).

Pewnie już założyliście, że w najwyższej części podium tego autora ustawię oczywiście La sombra del viento. Ale poza tym kawałkiem książki jest więcej życia literackiego po tym autorze, i na pewno możesz trochę zaskoczyć w tym, co ostatecznie pozycjonuję.

Polecane powieści Carlosa Ruiza Zafón

Cień wiatru

Nie wiem, czy pisząc tę ​​pracę Ruiz Zafón mógł już żywić ideę jej kolejnych kontynuacji. Mówię tak, ponieważ praca sama w sobie jest okrągła, mimo otwartego i sugestywnego zakończenia. Mogła przetrwać jako samodzielna księga, posiadająca własny byt i bez ryzykownych wyprowadzeń.

Pewnego świtu 1945 roku chłopiec zostaje zaprowadzony przez ojca do tajemniczego, ukrytego miejsca w sercu starego miasta: Cmentarza Zapomnianych Książek. Tam Daniel Sempere znajduje przeklętą księgę, która zmienia bieg jego życia i wciąga go w labirynt intryg i tajemnic ukrytych w mrocznej duszy miasta.

Cień wiatru to literacka tajemnica osadzona w Barcelonie w pierwszej połowie XX wieku, od ostatnich świetności modernizmu po powojenną ciemność. Łącząc techniki opowieści intrygi i suspensu, powieści historycznej i komedii obyczajowej, Cień wiatru to przede wszystkim tragiczna historia miłosna, której echo odbija się w czasie.

Autor z wielką siłą narracyjną wplata wątki i zagadki niczym rosyjskie lalki w niezapomnianą opowieść o tajemnicach serca i czarach książek, których intryga utrzymuje się do ostatniej strony.

przystań

Pierwsza niespodzianka, porzucam serię Cmentarz zapomnianych ksiąg, która narodziła się wraz ze wspomnianym wyżej wielkim dziełem, i skupiam się na tej poprzedniej wielkiej powieści. Doceniając ten charakter powieści młodzieżowej i nie umniejszając wspomnianej sagi, na ostatniej stronie skupiam się na pojedynczych książkach, niepowtarzalnych kreacjach, zamkniętych historiach…

W latach 1980. Barcelona Óscar Drai marzy, oszołomiony modernistycznymi pałacami w pobliżu internatu, w którym studiuje. Podczas jednej ze swoich eskapad poznaje Marinę, słabo zdrową dziewczynę, która wraz z Óscarem przeżywa przygodę zagłębiania się w bolesną zagadkę przeszłości miasta.

Tajemniczy powojenny bohater postawił sobie największe wyzwanie, jakie można sobie wyobrazić, ale jego ambicja wciągnęła go w złowrogie ścieżki, których konsekwencje do dziś trzeba ponieść. «Piętnaście lat później wróciła do mnie pamięć tego dnia.

Widziałem tego chłopca błąkającego się we mgle stacji France, a imię Mariny znów zajaśniało jak świeża rana. Wszyscy mamy sekret zamknięty na strychu duszy. Ten jest mój.

Gra anioła

Bardzo potężna wyobraźnia cmentarz zapomnianych ksiąg Służyłoby to wyniesieniu końcowego rezultatu tetralogii do rangi opus magnum naszych czasów. Niezależność każdego dzieła przemawia za i przeciw perspektywie niezgłębionej objętości, jaką charakteryzuje wielkiego rosyjskiego autora klasycznego. Ponieważ każda powieść jest swego rodzaju nowym spojrzeniem na zmieniającą się Barcelonę XX wieku, odrywa się od tego, co było wcześniej opowiadane, dodając jednocześnie nowej energii prezentowanej fabule.

Z tej okazji sprzeczny i właśnie z tego powodu wściekle ludzki David Martín staje się planetą, wokół której obracają się istoty, które nadają mu swoją jasność i cienie, niczym istnienie niewyobrażalnej ludzkiej tragikomedii w rzekomo „jedynej” powieści tajemniczej. Wszystko wydaje się otulone namacalną mgiełką jak dotyk, zdolną ranić skórę lub pieścić z nutami wieczności. Sleaze pochodzi ze świata, który jest zdeterminowany, by mimo wszystko dalej posuwać się naprzód, między zaułkami i biurami, gdzie to życie jest lichwą i małostkowością...

Są miłości, które zabijają lub ulegają niewytłumaczalnym zaklęciom. Istnieje literatura, która może w końcu ujawnić wielkie prawdy o boskości i człowieku. Niezbędne są nieobecności i zapomnienia, ale zawsze poruszają się między snami, czekając na swoją chwilę na sprawiedliwość.

Wszystko porusza się w tym punkcie pomiędzy romantyczną, gotycką, czasami przerażającą Barceloną, która jest już inna w rękach Ruíza Zafóna, osiągając poziom ciemnej enklawy, która widzi Morze Śródziemne jako drzwi do cmentarzy książek oczekujących na kolejnych mieszkańców, którzy Teraz niewiele oczekują od życia poza oślepiającą wizją jedynej możliwej prawdy jako mieszaniny wszystkiego, od pieszczoty po krawędź stali, od pocałunku po szaleństwo…

Inne ciekawe książki Carlosa Ruiza Zafona ...

Pałac północy

Jeśli pierwsza powieść napełnia autora satysfakcją i nie pozwala mu zobaczyć, na co cierpi jego pierwsze dzieło, to wszystkie te marności zostają wyleczone w drugiej powieści. To właśnie odkryłam w tej książce, znów jest to wątek młodzieżowy... ale tak naprawdę to dzieci i młodzież są zawsze wielkimi bohaterami powieści tego autora.

Kalkuta, 1932: serce ciemności. Przez miasto przejeżdża płonący pociąg. Widmo ognia sieje grozę w mrokach nocy. Ale to dopiero początek. W przeddzień ich szesnastych urodzin Ben, Sheere i ich przyjaciele z Chowbar Society muszą zmierzyć się z najstraszliwszą zagadką w historii miasta pałaców. Ludzie zamieszkujący jego ulice wiedzą, że prawdziwa historia została zapisana w niewidzialnych kartach ich duchów, w ich cichych i ukrytych przekleństwach.

Miasto pary

Nie ma sensu myśleć o tym, co zostało do opowiedzenia Carlos Ruiz Zafon. Ile postaci milczy i ile nowych przygód tkwi w tej dziwnej otchłani, jakby zagubione między półkami cmentarza książek.

Z łatwością, z jaką gubi się w ciemnych i wilgotnych korytarzach, czując chłód sięgający kości, z aromatami papieru i atramentu, które fermentują miliony możliwych historii. Labirynty, dzięki którym historie opowiadane z perfekcją pisarza, który sprawił, że zamieszkaliśmy w innej Barcelonie i przenieśliśmy się w inny świat.

Każda kompilacja zawsze będzie wiedzieć niewiele. Jednak głód należy łagodzić w każdy możliwy sposób, w razie potrzeby, w lekkich przekąskach... Carlos Ruiz Zafón stworzył tę pracę jako wyraz uznania dla swoich czytelników, którzy podążali za nim przez całą sagę, która rozpoczęła się od Cień wiatru.  

„Potrafię wyczarować twarze dzieci z dzielnicy Ribera, z którymi czasem bawiłem się lub walczyłem na ulicy, ale nie takie, które chciałem uratować z kraju obojętności. Żadnych z wyjątkiem Blancy ”.

Chłopak postanawia zostać pisarzem, gdy odkrywa, że ​​jego wynalazki wzbudzają w nim nieco większe zainteresowanie bogatej dziewczyny, która ukradła mu serce. Architekt ucieka z Konstantynopola z planami zdobycia biblioteki nie do zdobycia. Dziwny dżentelmen kusi Cervantesa do napisania książki, która nigdy nie istniała. A Gaudí, żeglując na tajemnicze spotkanie w Nowym Jorku, rozkoszuje się światłem i parą, materiałem, z którego powinny być zbudowane miasta.

Echo wielkich postaci i motywów powieści Cmentarz Zapomnianych Książek pobrzmiewa w opowieściach Carlosa Ruiza Zafona – zebranych po raz pierwszy, a niektóre z nich nieopublikowane – w których rozpala się magia narratora, która sprawia, że ​​śnimy jak nikt inny.