Dla tych, którzy rozumieją, że na pewno coś malujemy na tym świecie, życie to zazwyczaj płonące etapy. I Gutierreza Aragona podporządkowuje się nieprzeniknionym nakazom, które kierują przejściami w cyklach, niczym zmiana partnerów w tańcach. coś w tym stylu Woody Allen których też częściej odnajdujemy na okładkach książek czy na koncertach niż za kulisami.
Przedstawiamy Gutiérreza Aragóna jako pisarza, którym jest dzisiaj, narratora ceniącego sobie pół tuzina powieści, które mimo wszystko nie wyrzekają się swoich naturalnych inspiracji filmowych, tego innego świata, do którego Manuel należał w innym, poprzednim życiu. Czasami przytłacza nas scenerią, w której wydaje się, że wszystko może się zdarzyć; Innym razem wydaje się, że żyjemy w jednym z tych momentów, które jednym gestem wskazują na nieśmiertelność.
Rzecz w tym, że w twórczym uniwersum Gutiérreza Aragóna wątki są pełne nagiego realizmu, pozbawionego sztuczności, scen bliskich, a nawet domowych. Ale być może dzieje się tak po to, że czujemy zawroty głowy jeszcze silniejsze, gdy kończymy projekcję w kierunku przypominającym sen. Bo dochodzimy też do tych wielowymiarowych przestrzeni, które idealnie wpasowują się w to, co małe, w szczeliny życia, jak klej, który trzyma codzienne życie swoich bohaterów.
Kto nie mieszkał w snach po przebudzeniu? Tym bardziej, gdy sny przylgnęły do naszej świadomości poza dźwiękiem budzika, jakby chciały zaatakować nasz zawsze subiektywny świat. To właśnie wyłania się z powieści Gutiérreza Aragóna: ciepło wyobcowania, dostrojenie się do nieoczekiwanych częstotliwości, których można słuchać i rozszyfrowywać długości fal równie pewne, jak i nieoczekiwane.
Top 3 polecanych powieści Manuela Gutiérreza Aragóna
życie przed marcem
Kiedy ktoś porzuca to, czemu się poświęcił z pasją i znaczącym sukcesem, dzieje się tak dlatego, że przygotowuje się do podjęcia czegoś, co wymaga od niego niezwykłej intensywności. Ta pierwsza powieść Gutiérreza Aragona ma punkt twórczego Wielkiego Wybuchu, eksplozji i ponownego rozpoczęcia wszystkiego. Rzeczywistość ma oczywiście aspekty kinematograficzne, nawet w najgorszych scenach. Ta powieść zbiera epizody, które nigdy nie powinny się wydarzyć, i dokonuje dziwnego katharsis między rzeczywistością a fikcją. Jakby fikcja mogła pożreć najgorszą rzeczywistość, zamieniając ją w coś zupełnie innego...
Dwóch nieznajomych trafia do pociągu, który przyjeżdża ze wszystkich stacji i jedzie do kilku miejsc jednocześnie, pociągu, który się nie rodzi i nie umiera, okólnik zainaugurowany po latach wspólnotowej biurokracji. Nie ma nagłówka ani stacji końcowej. Jest rok 2024 i dwa tysiące wagonów tworzy metaliczny wąż tego ogromnego złomu. Podróż z Bagdadu do Lizbony jest długa.
Główny pociąg nigdy nie zatrzymuje się, aby zabrać lub wyładować pasażerów, a raczej satelita umieszczony obok niego, na sąsiednim torze, zwiększa prędkość, aż do niego dotrze. Pasażerowie przesiadają się do ogromnego konwoju i odwrotnie. I z jednego kraju do drugiego, Martín, ten o głębokim głosie i Ángel, ten o ciemnej twarzy, ci dwaj nieznajomi, którzy z początku odwracali wzrok, stają się rozmówcami i kosztują wina z każdego regionu, przez który przechodzą.
Kilka kieliszków mięsnego rumuńskiego wina, następnie wina z regionu Dunaju, a następnie jasne białe z Friuli i kilka innych z Rodanu. A alkohole i dziwność prędkości, która zaskakuje zegary, wyzwalają języki, a historie łączą się w tej podróży z nieoczekiwanym celem, w tej orientalnej i surowo współczesnej opowieści, która przemierza Europę niedalekiej przyszłości, niedalekiej przeszłości . .
Obaj pochodzą z Hiszpanii. Martin miał romans z kobietą z Afryki Północnej w północnych górach. Życie i Historia ich rozdzieliły, ale oczy dziewczyny, czarne i głębokie, wciąż skądś go dowiadują. Ángel, drugi podróżnik, miał powiązania z grupą ekstremistyczną. Minęło dwadzieścia lat, ale wygląda na to, że jego pomocnik, Tunezyjczyk, nadal się czai i grozi, że zażąda zapłaty za dawne przysługi.
Strach, bolesne wspomnienia, a także iluzja podróżują na pokładzie. Ponieważ ci nieznajomi w pociągu nie zgadzają się na zbrodnie doskonałe – być może dlatego, że zbrodnie niedoskonałe już się wydarzyły – a podróż jest historią, a historia jest podróżą. Chociaż w skończonej nieskończoności pociągu podobieństwa ich życia krzyżują się, a przywołanie mistrzyni tuczącej świni, erotyczne rewelacje ojca seksualnego sportowca czy surrealistyczny mecz piłki nożnej pomiędzy islamskimi ekstremistami ujawniają nam, jak To było życie przed marcem ten marsz.
oko nieba
Albo oko reżysera, gdyby bohaterowie filmu mogli spojrzeć w górę i znaleźć kogoś, kto umieści ich w takim czy innym miejscu, aby mogli wypuścić swoje zdanie. To zdanie, które może zapewnić im minuty chwały. Życie to film nakręcony po to, żeby każdy, wśród tak wielu obserwatorów, został
Sercem tej powieści są cztery kobiety (Margarita, piękna młoda matka; Valen, jej najstarsza córka; Bel, hałaśliwa środkowa córka i mała Clara), których życie wydaje się komplikować zarówno ze względów ekonomicznych, jak i wybuchu zmysłowości . Na jednym z czterech zdjęć widać cień osoby, która je zrobiła, ojca, który zarabiał na nomadyczne życie sprzedając wykwintne lody i o którym nic nie słyszano, odkąd uciekł po dramatycznym prześladowaniu za długi, zmuszają cztery kobiety do opuszczenia domu i zamieszkania w domku w górach.
W swoim charakterystycznym stylu Manuel Gutiérrez Aragón rysuje znajomy wszechświat będący w połowie drogi między realizmem a magicznym, któremu przewodniczy kula radarowa, która ze szczytu góry kontempluje ruchy czterech kobiet niczym potężne oko, co daje ta powieść ma swój tytuł. Ten wykonany do piosenki Alana Parsonsa („Jestem okiem na niebie, patrzącym na ciebie…”) jest pierwszym z odniesień w książce, która zawiera ich mnóstwo, niektóre do dzieł samego autora (on pojawia się jako okazjonalny narrator Ludi Pelayo, którego już poznaliśmy Kiedy zimno dotrze do serca, i który pełni tu rolę kochanka Walena) oraz inne w formie narracji typowej dla Te tysiąca i jednej nocy, przez które paradują milioner Forbes, Liz Taylor, prezydent Francji Chirac czy książę Maroka.
A wraz z tymi wieloma odniesieniami jest także zestaw ujęć, głosów, rejestrów i sugestii, które mądrze mieszają się w krótkiej i zwinnej powieści, której akcja posuwa się do przodu dzięki mistrzostwu języka oraz inteligentnemu i kultywowanemu humorowi.
Filmowanie
Nigdy w pełni nie uciekniesz od swojego cienia. Bo zawsze na nas czeka. W tej historii pojawia się filmowiec Manuel Gutiérrez Aragón, którego cień znów jest dobrze przyczepiony do stóp. Kino staje się metaliteraturą, w przeszłości przebudowaną w powieści tak, że materia nabiera nowego życia bez filtrów scenariuszy i realizujących je bohaterów. Powróćmy do tych dni, które przywołaliśmy dzisiaj, filmując samo życie.
Młody filmowiec przygotowuje się do kręcenia swojego pierwszego filmu w Madrycie, gdzie kręci Berlanga Kat a Grimau został skazany na śmierć. W mieście panuje podejrzliwość i zagrożenie. Młody filmowiec przygotowuje się do kręcenia swojego pierwszego filmu w Madrycie, gdzie kręci Berlanga Kat, podczas gdy w prawdziwym świecie Grimau został skazany na śmierć.
W krótkim czasie sześciu dni i nocy wydarzenia są ze sobą powiązane: miłość i złamane serce głównego bohatera Pelayo Pelayo z jego dziewczyną Laurą, rozmowy ze słynnym producentem Midasem Merlinem, spotkania z dziennikarzem, który przekazuje mu wieści o ratowanie życia skazańca, wizyty na planie zdjęciowym Berlangi, spacery ze skandalicznym aktorem Juanem Luisem Mañarą, zejście do piekła w kinie ciągłym sesyjnym, humor i niepokój…
Akcja rozgrywa się w zbuntowanej metropolii, która jest spadkobiercą bohemy i która już zaczyna być deweloperska. Wszystko to w czasie, gdy młody reżyser obsesyjnie próbuje dokończyć scenariusz na rychłe rozpoczęcie zdjęć do filmu. Powieść Gutiérreza Aragóna opisuje absolutnie realny świat, który jednak wydaje się pochodzić z tajemniczego filmu. Filmowanie To subtelna fabuła o chaotycznym wyglądzie, rozwijająca się z geometryczną precyzją, która sprowadza nas z powrotem do treściwego, zdecydowanie swobodnego i wspaniałego narratora.
