3 najlepsze książki Juana Carlosa Onetti

Ognioodporne Juana Carlosa Onettiego, obok Mario Benedetti y Eduardo Galeanotworzą literacki triumwirat od wspólnego Urugwaju do Olimpu listów w języku hiszpańskim. Ponieważ między tymi trzema obejmują wszystko, każdy gatunek w prozie, wersecie lub na scenie.

Chociaż każdy z nich oferuje ten szczególny ślad i troskę narracyjną (poza obecnymi etykietami, które żywią się najbardziej powierzchownymi zbiegami czasu i przestrzeni, próbując je ujednolicić lub ujednolicić), prawdą jest również, że wspólne okoliczności XX wieku Poddanego tu i ówdzie do wszelkiego rodzaju wzlotów i upadków politycznych i gospodarczych w świecie, który wskazywał na globalizację i uogólnione powielanie każdego kryzysu, czasami służyło naturalnej harmonii tematycznej.

Cud urugwajski, który sprawił, że kraj tych trzech geniuszy był najlepiej prosperujący aż do połowy XX wieku, zaczął cierpieć wraz z kryzysem 29 roku i zakończył się upadkiem wraz z dwiema kolejnymi wojnami światowymi.

Dyktatura wojskowa lat 70. znalazła w tych trzech autorach trzy wielkie krytyczne głosy, wielokrotnie cenzurowane i wygnane jako jedyna opcja. Wspólne ważne notatki, które odzwierciedlają w jego książkach odmienne wrażenia związane z jego wielkimi twórczymi talentami do krytyki i wykorzeniania.

Onetti wskazuje jednak na pewną kazuistyczną wyjątkowość. Ponieważ był znacznie bardziej płodny jeszcze przed zamachem stanu w Boldaberry. Od roku 1939 do lat 70., okresu, w którym Onettiemu udało się napisać swoje najintensywniejsze dzieła, z egzystencjalnym blaskiem wśród fascynujących alegorii z wymyślonego przez niego miasta Santa María, do którego postacie przybywają z innych, bardzo realnych przestrzeni, w grze luster, której niewielu autorzy powtarzaliby z podobnym mistrzostwem.

3 najlepsze polecane książki Juana Carlosa Onetti

Krótkie życie

Wszyscy czytelnicy Onetti przyjmują wielkość arcydzieła, tego nieba otartego przez narratora. Choć nie lubię generalizować, uważam, że nie mylę się dążąc do tego poziomu, którego nie osiągnięto już w poprzednich czy późniejszych pracach.

Juan María Brausen i Stein stają przed zadaniem zamknięcia scenariusza filmowego. Zlecona historia będzie miała miejsce w Santa María. I tam Juan María odnajduje postacie, które muszą ożyć, by wreszcie prześledzić węzeł ich historii.

I krok po kroku Brausen włącza narrację do swojego życia, jednocześnie projektując swoje życie w narrację. Dwubiegunowość pisarza stworzyła złożony i kompletny scenariusz.

Pretekst Santa Maríi do ukrywania poczucia winy, złamanego serca i strachu wśród wymyślonych ulic. Postacie, które wydają się mieć klucze, które otwierają drzwi do rzeczywistości Brausena i Brausena, który rozszerza jego marzenia i wyobraźnię zamienioną w scenariusz, aby zamieszkać w scenariuszach i życiach, jak to stare marzenie o patrzeniu, aby inni mogli żyć i cieszyć się szczęście innych, parkowanie własnych spraw w rzeczywistości, która stała się fikcją.

Stocznia

Kiedy rozmawiasz z kimś o Onetti i pomimo powyższego o bardziej niż możliwe arcydzieło, wielu innych czytelników najpierw cytuje tę inną powieść. Będzie to jeden z jego najłatwiejszych scenariuszy dla naszego szarego świata.

W pewnym sensie desperacka wydaje się podróż do fikcyjnego miejsca, takiego jak Santa María, które może błyszczeć między bogactwem a szczęściem i odkrywać ten sam smutek.

Ale to właśnie, jak komentuje wielu autorów, smutek jest największym źródłem inspiracji. Rozkład i nostalgia utrzymują cię w twórczym szale, o ile cię nie przygnębiają. A Onetti był mistrzem w tym spotkaniu fikcji naśladującej najsmutniejsze doznania w naszym świecie.

Postacie poruszane bezproduktywnym bezwładem w wyniszczonym świecie. Stocznie z echem dobrobytu, które przebijają sumienia, zatopione w porażce.

Pożegnania

Po odkryciu Onettiego warto zatrzymać się przy tej krótkiej powieści, która zawiera w sobie coś w rodzaju stwierdzenia całej prawdy, surowe świadectwo autora. Sam Onetti czasami nawet opisywał tę pracę jako swoją ulubioną. Musi być tego powód.

Chodzi o to, że bohaterem opowieści mógł być sam Onetti, przebrany za dawną gwiazdę sportu, przybyły do ​​górskiego miasteczka słynącego z leczniczych właściwości gruźlicy.

Jego szczególna postać, prezencja i dziwne zachowanie szybko zwróciły uwagę osoby odpowiedzialnej za placówkę w mieście. Co gorsza, główny bohater otrzymuje dziwne listy, które przechodząc przez ręce konkretnego listonosza z miasteczka piszą w jego wyobraźni najgłębszą możliwą historię bohatera, który ostatecznie schronił się w tej cichej dolinie.

Zwięzłość tej powieści, jej spokojne tempo i wyobrażenie listonosza przekształcającego istnienie wszystkiego wokół siebie tworzą fatalistyczną mozaikę o odejściu bohatera na emeryturę i stagnacji życia u podnóża gór.