Filozof z powołania i tytułu, dziennikarz z konieczności komunikacyjnej i pisarz z troski o kulturę. Jeśli do tego wszystkiego dodamy, że Jose Pablo Feinmann Pisze także scenariusze filmowe, znajdujemy w nim swego rodzaju kulturowy faktotum z jego potężnymi problemami społecznymi i politycznymi, z którymi ostatecznie podchodzi do eseju jako do kanału dla swoich myśli bardziej zakorzenionych w rzeczywistości.
Jeśli chodzi o narrację ściśle fikcyjną, Jose Pablo Feinmann zanurza się w czarna płeć z wolą kogoś, kto pragnie odsłonić, jak wiele czerni kryje się w naszej rzeczywistości. Od najwyższych sfer po najgłębsze przedmieścia, wszystko kończy się w brudzie fałszywych interesów. Najsilniejszy w piramidzie ludzkiej jest dziś ten, który jest w stanie przetrwać pozbawiony moralności.
Im mniejsze morale, tym wyższe możesz uzyskać. A powieść kryminalna, mimo skojarzeń z narracją fikcyjną, wielokrotnie rozprawia się z fałszem stojącym za liberalizmem, kapitalizmem, sloganami i dobrymi obyczajami. Odkrycie powieści kryminalnej jako formy donosu nie jest niczym nowym. Odkąd gatunek ten przekształcił gatunek policyjny, mroczne funkcjonowanie społeczeństw jest najwyraźniejszym odzwierciedleniem wielu z tych powieści między policją a drugim krańcem thrillerów pozbawionych więzi społecznych i politycznych.
Feinmann pisze takie powieści kryminalne, które opowiadają o przekładniach i mechanizmach, które piszczą w mechanicznym funkcjonowaniu naszych społeczeństw.
3 polecane powieści José Pablo Feinmann
Zbrodnie Van Gogh
Lata dziewięćdziesiąte zbliżały się do nowego tysiąclecia ze społeczną niepewnością, ale z doskonałą aureolą triumfującej nowoczesności. Argentyna tamtych lat odchodziła od dawnych konfliktów z zaległymi długami, które wciąż pozwalały policjantom na spadkobierców dyktatur lub którzy byli w stanie odzyskać cienie i obawy.
Strach jest świetnym narzędziem kontroli, ale ma swoje nieoczekiwane zmiany w najbardziej ohydnych postaciach. Zło w tej powieści to geometryczne ciało o zmiennych krawędziach, w którym odkrywamy typy, których podstawowym celem jest stanie się seryjnymi mordercami, inni, dla których nadużycie jest prawem nabytym przez lata porażki, najzdolniejsi przebierają się za dobroczyńców, aby lepiej wykorzystać zła. Zły świat bez wątpienia nie tak odległy w latach 90. ani do dziś.
Ostatnie dni ofiary
Zabójca potrzebuje przede wszystkim zimnej krwi i sprawności. Mendizábal uważa się za wielkiego profesjonalistę w sektorze zmarłych na koncie.
Tej nocy musiał czekać na Rodolfo Külpe, mieszkańca zamożnej dzielnicy Belgrano, pełnej ludzi z prywatnym ubezpieczeniem zdrowotnym, otoczonego centrami handlowymi i pierwszorzędnymi usługami. Rodolfo jest wciąż młody, by umrzeć w wieku 35 lat, ale Mendizábal zwykle nie pyta o powody każdego zadania, byłoby brudno podejść do osoby, która miała umrzeć, wzbudzając jakiekolwiek wątpliwości.
Pewnej nocy, jak każda inna, Mendizábal przykucnął, czekając na przybycie Rodolfo, który bez wyjścia poinformuje go o swoim ostatecznym wyroku. A jednak koniec nie nadchodzi. Mendizábal znajdzie mocne powody, by nie strzelać. Po raz pierwszy Twój profesjonalizm całkowicie się zawali.
Niemożliwy trup
Temat obsesji na punkcie zwycięstwa zawsze ma charakter komiczny, który może zakończyć się tragicznie. Pisarz, który pragnie wyjść poza swoje własne oczy, który pragnie porzucić niewidzialność swojego biurka, aby wyjść poza nie, popada w sprzeczność i konflikt, który może prowadzić do obu stron. Po pierwsze dlatego, że bycie pisarzem to pisanie (w pierwszej i ostatniej instancji)
Bohater tej opowieści przestaje pisać dla niego, dla przyjemności lub chęci opowiedzenia czegoś i próbuje dotrzeć do wyimaginowanych czytelników zafascynowanych krwią i przemocą jego bardzo czarnych powieści kryminalnych. Aż w pewnym momencie pojawi się to kliknięcie, ten punkt bez powrotu, w którym obsesja zamienia własne życie w scenę swoich czarnych propozycji… Obsesja i delirium, porażka i najbardziej niezdrowy sukces.
