1850 – 1893… W osobowości Maupassant a co za tym idzie, w jego postaci literackiej istnieje coś w rodzaju wyraźnej sprzeczności między jego odejściem od postaci ojca a przemianą w ten sam ojcowski stereotyp typu mizoginistycznego.
Okoliczności życiowe, naznaczone śmiercią brata i rozstaniem rodziców, skłoniły go do fatalistycznej introspekcji, doskonale wpisującej się w nurt naturalistyczny, zdecydowany rozbierać nieszczęścia naturalnością rozumianą jako zgnilizna duszy pomiędzy ciasnotą obyczajów. i zasady.
El naturalizm panujących w jego okresie twórczym, jako nurt skapitalizowany przez Zola, Znaleziono w Maupassant kolejny filar w swoim najbardziej pesymistycznym aspekcie a jednocześnie bardziej klarowny w owym brzemiennym w skutki założeniu samego autora, by odświeżyć ohydne wrażenie istnienia w świecie odartym z niedawnego blasku romantyzmu.
Zakładając jednak, że ten sprzeczny aspekt Maupassanta zawdzięczamy jego nieszczęśliwemu dzieciństwu, w jego opowiadaniach znajdujemy również narracje poświęcone fantastyce, gotyckim klimatom odziedziczonym po Poe.
więc Dzisiejsza lektura Maupassanta jest wstępem do najbardziej przyziemnej kroniki w jego najobszerniejszej pierwszej narracji lub wtargnięcie w otchłanie duszy w opowieściach naturalistycznych w tle, ale z romantycznym wydźwiękiem w tle. Wszystko to doskonale pasuje do dziwnego końca XIX wieku, już u zarania pierwszego wielkiego skoku do kapitalizmu, poddanego alienującym dyktatom społeczeństwa przemysłowego.
Top 3 polecanych książek Guya de Maupassanta
Kula łóju i inne historie
Dla serwera, który zawsze lubił fantastykę bardziej niż hiperrealizm, znalezienie tego tomu oznaczało przewartościowanie Maupassanta, na którym zaznaczył inne etykiety o większej trzeźwości narracyjnej.
Opublikowana po raz pierwszy w 1880 roku historia, która przewodniczy temu kompendium, zaprasza nas w wyjątkową podróż niektórych bohaterów, którzy opuszczają strefę konfliktu we Francji w 1870 roku. złość i smutek.
Bola de sebo to kobieta zmierzona z podróżą jako odyseją ludzkiej małostkowości. A wszystko, co dzieje się na tej wycieczce, wskazuje na najgorsze z tego, czym możemy się stać, na wyrzeczenie się zasad przetrwania i umiejętność przezwyciężenia najgorszych grzechów przy odrobinie hipokryzji...
Głównej historii towarzyszy do 10 kolejnych historii (Dom Tellierów, Mademoiselle Fifi, Grobowce, Łóżko 29, Przyjaciel Cierpliwość, Ta świnia Morin, Dzień na wsi, Zbrodnia wujka Bonifacego, Naszyjnik i Stary człowiek), historie mniej treściwe, ale które, jak dobry opatrunek, dobrze towarzyszą.
Vendetta i inne horrory
Jeśli mówimy o opowieściach, w których śmierć jest żywiołowo obecna, szybko przypomnimy sobie wspomnianego już Poego. A prawda jest taka, że Maupassantowi daleko do bycia Poe, a mimo to koncentruje się na tym samym tle fabularnym.
Melancholia jednego lub drugiego autora eksploduje w złowrogie, dekadenckie argumenty. Gwałtowność śmierci w każdym z jej przejawów bierze tutaj energiczne ciało pewności naszej ludzkiej natury i konfrontuje je z udawaną odwagą.
W końcu związek między jednym a drugim jest szaloną koncepcją naszego ograniczonego czasu, z potworami wyobraźni jednego lub drugiego autora zajmującymi ich dusze, aby wyrazić się w opowieściach tak odległych, jak i bliskich, jak przeciwne bieguny magnesów dla tej samej koncepcji życia.
Bel Ami
Czasami wydaje się, że ta historia została napisana jako folia dla wielkiego romantycznego dzieła Dumasa, Hrabiego Monte Christo.
Jest coś z głębokiej zemsty u faceta, który zamienia swoją wolę i ambicję w liryczną zemstę, jak to ma miejsce w przypadku Hrabiego. Bo w tej historii spotykamy nikczemnego Georgesa Duroya, który przybył z kolonii do francuskiej metropolii. I krok po kroku odkrywamy faceta zdolnego do wszystkiego dla najbardziej nieprzyzwoitego zysku.
Bohater najbardziej złośliwych duchów i najbardziej przewrotnych woli. Jeden z pierwszych wielkich antagonistów, który stał się zwycięzcą, cyniczny i stoicki w równym stopniu, George w każdej chwili zaprzeda duszę diabłu najbardziej destrukcyjnych pokus, by tylko kontynuować swoją drogę do chwały próżności.
