trynidadzki naipaul był fascynującym etnograficznym gawędziarzem. Niezależnie od tego, czy był to beletrystyka, czy literatura faktu, jego przeznaczenie jako pisarza wydawało się zdeterminowane przez ten portret narodów, zwłaszcza tych, których tożsamość została wytępiona. Skolonizowane, zniewolone, zdominowane i podporządkowane ludy przez ich kolonizatorów.
Głos, wyobraźnia i kultura tak wielu ludów zostały unicestwione, co dla Naipaula wydawało się żywotnym zadaniem.
Ta idea skolonizowanych ludów jako główny motyw przewodni w twórczości Naipaula skłania mnie do myślenia o teraźniejszości. Obecna kolonizacja jako taka ma tendencję do zanikania, ale pojawia się inna, być może gorsza, ukryta, związana z jednolitością międzynarodowych koncernów, z powtarzającymi się trendami konsumpcyjnymi w scenariuszach na całym świecie, jak rynek brutalnie kolonizującego głód.
Być może dzisiaj izolowane narody są jedynymi, które zachowują swoje podstawy, swoje różnice, swoją własną osobowość... Ale to, powiedziałbym Michael Endeto już inna historia...
Rzecz w tym, że czytanie Naipaula jest ćwiczeniem z prawdziwej antropologii. Coś, co zawsze jest dobre w tych czasach przyznanej kolonizacji.
Top 3 polecanych powieści VS Naipaul
sposób na świecie
Odwieczny dylemat, czy możemy stać się czymś, nie znając swojej przeszłości. Nie chodzi o to, żeby o tym pamiętać, ale żeby to wiedzieć, wiedzieć, dlaczego nasze życie było takie, jakie było, dlaczego nauczyliśmy się robić rzeczy w taki sposób, w jaki to robimy.
Wszystkie te małe długi naszego zachowania wynikają nie tylko z pamięci. Chodzi o poznanie naszej drogi od początku do końca, którą mamy nadzieję…
Streszczenie: Opowieść o życiowej podróży pewnego pisarza, zmierzającej do zrozumienia zarówno prostych materiałów związanych z dziedzicznością — języka, charakteru, historii rodziny — jak i długich, przeplatających się wątków głęboko złożonej przeszłości historycznej: pisania."
To, co pisze Naipaul, co pozwala nam zobaczyć jego uwolnienie wspomnień, to seria rozwijających się i naświetlonych momentów w historii hiszpańskiego i brytyjskiego imperializmu na Karaibach.
Każdy odcinek jest widziany przez wyjaśniającą soczewkę narratora, który wymyśla siebie na nowo, aby uciec od historii, którą pragnie opowiedzieć. Dzięki przenikliwej inteligencji Naipaul stworzył monumentalną opowieść o odzyskanej i zrekonstruowanej tożsamości.
strefa ciemności
Naipaul przedstawia nam tę fikcję, w której również szuka swoich indiańskich korzeni, tych, które rodzice przekazali mu w genach.
Opis: Od chaosu Bombaju po niegasnące piękno Kaszmiru, od świętej, zamarzniętej jaskini w Himalajach po opuszczoną świątynię w Madrasie, Naipaul odkrywa zdumiewającą różnorodność typów ludzkich, skromnych urzędników państwowych i aroganckich służących; przebiegły święty i zafascynowany Amerykanin w poszukiwaniu wiary.
Naipaul obnaża także swoją odrębną i osobistą reakcję na wyniszczający system kastowy, pozornie pogodną akceptację ubóstwa i nędzy oraz konflikt między pragnieniem samostanowienia a nostalgią za brytyjskimi rządami.
En strefa ciemności kształt, obok Indie po milionie zamieszek (DePocket 2011) i Indie: zraniona cywilizacja, jego uznaną trylogię o Indiach. „Moje Indie nie były takie jak angielskie czy brytyjskie. Moje Indie były pełne bólu. Jakieś sześćdziesiąt lat wcześniej moi przodkowie odbyli bardzo długą podróż z Indii na Karaiby, trwającą co najmniej sześć tygodni, i chociaż prawie o tym nie mówiono, kiedy byłem mały, w miarę jak dorastałem, zaczęło mnie to coraz bardziej niepokoić.
Tak więc, mimo że byłem pisarzem, nie jechałem do Indii Forstera czy Kiplinga. Jechałem do Indii, które istniały tylko w mojej głowie…”
utrata złota
Prawdopodobnie jednym z najbardziej znanych procesów kolonizacyjnych była kolonizacja Ameryki najpierw przez Hiszpanię, a następnie przez resztę Europy.
Ambicja przed odkryciem nieznanych lądów obudziła okrucieństwa, nadużycia i supremacyjną wolę narzucenia mieszkańcom nowego świata prawdy.
Streszczenie: VS Naipaul po mistrzowsku opowiada nam wielką małą historię swojej rodzinnej wyspy, Trynidadu, która od czasów Podboju była punktem wyjścia dla hiszpańskich wypraw w poszukiwaniu mitycznego Złotego Miasta i terytorium walki o ambicje. , które nie ustały, dopóki nie przejęły władzy na tym terenie, wykorzystując wojny o niepodległość hiszpańskich kolonii.
