Niedawno nas opuścił pisarz Ursula K. Le Guin, punkt odniesienia dla kobiecego pisarstwa fantasy i jeden z największych w tym gatunku bez zróżnicowania płci. Wielu czytelników zwraca się do tej autorki po jej dobrze znaną sagę Opowieści z Ziemiomorza, ale mam nadzieję, że widzisz ich znacznie więcej we wszechświecie Le Guin.
Bo jeśli ostatnio rozmawialiśmy o Elia Barcelo, która nosi strój wielkiego pisarza fantastycznego gatunku w języku hiszpańskim, dziś nadszedł czas, aby odwiedzić dzieło jednego z tych, którzy z pewnością byliby jej referencjami, największego autora fantastyki.
Jeśli chodzi o Urszulę i gatunek fantasy, to była to literacka idylla. Wielokrotnie nagradzana najbardziej prestiżowymi nagrodami na całym świecie, znakomita kalifornijska pisarka pozostała wierna temu kultowemu gatunkowi podczas swoich ponad 30 publikacji.
Wierność, która jest doskonale zrozumiała, gdy w każdym jego utworze, od najdłuższego do najkrótszego, odkrywa się świadomą wolę. Ponieważ fantazja i jej odległe skupienie mogą być wykorzystane do próby nauczenia nas naszych słabości i wad, tej ciemnej strony, która musi stawić czoła fantazji i wyobraźni.
Fantazja znalazła w Urszuli jeden ze swoich podstawowych filarów, który nadal się rozwijał w drugiej połowie XX wieku, proponując dystopijne historie, wielkie sagi, historie i opowieści o niekończących się wszechświatach, w których wyobraźnia odnajduje nieskończoność niezbędną do jej najbardziej owocnego rozwoju.
Biorąc więc pod uwagę, jaki jest prawdziwy potwór literatury fantastycznej, będę się zachęcał do ratowania jego trzech najlepszych książek przed moją całkowitą subiektywnością.
Trzy najlepsze polecane powieści Ursuli K. Le Guin
Lewa ręka ciemności
Kiedy proponuje się narrację fantastyczną, która z kolei może wywołać debatę i dyskusję na temat moralności czy seksu, dzieje się tak niewątpliwie dlatego, że mamy do czynienia z kontrowersyjną książką, dla niektórych niepokojącą, lub ostatecznie zdolną do analizy tego, co zasadniczo ludzkie od alegorycznego.
Jeśli ponadto powieść jest strukturalnie godną pochwały fabułą, zabawną, dynamiczną i cenną w szczegółach, skazujemy to, co zostało określone jako arcydzieło autora, na równi z Opowieścią podręcznej, przez Margaret Atwood, przynajmniej pod względem znaczenia tematycznego.
Chodzi o to, że humanoidalne okazy żyją w kosmicznej kolonii, której największą różnicą w stosunku do naszego gatunku jest ich androgyniczny charakter. A na miejsce znane jako planeta Zima przybywa Ziemianin, który z pewnością będzie zaskoczony ewolucją tego gatunku i jego przystosowaniem się do jego natury w celu przetrwania.
Imię świata to las
Kiedy ktoś jest wielkim fanem dystopijnej narracji, tych powieści, które spekulują na temat przyszłości, która nas czeka, odkrycie nowej powieści na ten temat jest zawsze niezapomniane.
Tym razem koncepcja dystopii jest nieubłaganie związana z kondycją człowieka. To człowiek i jego ambicja, jego założenie o teraźniejszości jako jedynej prawdy i jego podmiotowość niezdolna do przyjęcia niezbędnej równowagi zewnętrznej, są jedynymi, którzy są winni tego, że świat może doprowadzić do jego zagłady.
Jakbyśmy mieli niewiele wspólnego z Ziemią, my, ludzie, dotarliśmy na planetę Athshe. Gdybyśmy mogli przynajmniej wyciągnąć wnioski z tego, co się tam dzieje i z dostosowania istnienia subiektywnego i obiektywnego, mielibyśmy wiele do zyskania.
Jednak zadanie jest bardzo trudne... i Athshe pod wpływem człowieka będzie musiał przyjąć na siebie nowe przeznaczenie zatracenia lub powierzyć swoim tubylcom obronę tego świata.
Wywłaszczony
Planeta Urras jest prawdziwym odbiciem naszego świata, złowrogą alegorią przeniesioną w środek alternatywnego i odległego kosmosu, z którego możemy zobaczyć z niezbędną perspektywą niektóre z naszych największych wad.
Szevek służy jako placówka do poruszania się po tym tłumaczeniu naszego świata. Znamy więc podstawowy system porządku ustanowionego w tym miejscu, czyli własność. Ewolucja tej planety, która z pewnością doprowadziła ich do zamknięcia się w stosunku do reszty znanego wszechświata, doprowadziła ich do całkowitego zamieszania.
Własność stawia na pierwszym miejscu jednostkę i służy do stawiania na pierwszym miejscu siły, zatrzymywania tych, którzy nie uważają status quo za najbardziej prawidłowe. Ideologia planety Urras służy obronie obecnego systemu.
I tu zaczynają się podobieństwa z naszą cywilizacją, które zaczynają ujawniać mechaniczne skrzypienie wyraźnie niesprawiedliwej formy organizacji.
