Jeśli w gatunku science fiction istnieje pojedynczy pisarz, to znaczy Stanisław Lem. Wykorzystywanie przez niego najbardziej spekulatywnego gatunku jako narracyjnej wymówki dla rażącej delegalizacji tego, co filozoficzne, czyni go pisarzem kultowym dla każdego miłośnika tego gatunku.
Największy jak Asimov, Huxley, Bradbury, Orwell o Gruby pisali brutalne dzieła. Lem zrobił to samo z punktem filozoficznej głębi, który zraził do siebie czytelników cieplejszych gatunków i olśnił głębią Lema miłośników jeszcze bardziej złożonej twardości.
Bo w końcu żaden inny gatunek narracyjny nie jest tak rozległy i nieokreślony jak CiFi. Pod parasolem science fiction wszystkie te argumenty, które wymagają nowego pryzmatu, przez który można kontemplować najbliższe lub najdalsze, fantazyjne lub religijne, cechy obskurantyzmu lub te wywodzące się z niezwykłej jasności nauki.
A także, dlaczego nie, science fiction zaprasza filozofię, socjologię, każdą dziedzinę humanistyczną. Uznawanie science fiction za gatunek gatunkowy może wydawać się pretensjonalne. Ale tak właśnie jest, bez wątpienia mówimy o najbardziej żyznej przestrzeni dla twórczości literackiej. Lem wiedział, że tylko wśród najbardziej rozwiniętych bełkotów i najdokładniejszych rozmyślań może osiągnąć tę niezaprzeczalną mądrość, która rodzi się z wyobraźni połączonej z inteligencją.
Top 3 polecane książki Stanisława Lema
Solaris
Pamiętam, jak rozmawiałem o tym z przyjacielem i powiedział mi, że czytając tę powieść, przeszedł pewnego rodzaju przemianę w swoim myśleniu, w swoim sposobie widzenia rzeczy. Zapytałem go ironicznie, czy mówi o porwaniu, ale nie, facet mówił poważnie.
I patrząc na to chłodno, nie dziwi mnie, że lektura takiej powieści może wywołać wyzwalający wpływ na myślenie, a przynajmniej niepokojący. Bo Solaris to miejsce wywodzące się z Twojego najlepszego marzenia i najcięższej pracy.
W Solaris nie ma prawie nic, tylko woda, ale jednocześnie można znaleźć wszystko, tu i tam, po drugiej stronie lustra, w którym komponowana jest nasza rzeczywistość, nawet gdy nas już w niej nie ma.
Największym wrogiem człowieka jest strach. I tam, w Solarisie, każda misja kryje się cieniem wątpliwości, który może w końcu doprowadzić do szaleństwa, albo że ponad swoją niepokojącą obecnością w końcu uczy, że jest tam wszystko co dobre, na końcu strachu, którego nie chcesz przejść. Kiedy patrzysz oczami Krisa Kelvina, rozumiesz wielkość Solaris i tych, które reprezentuje jej rozproszona rzeczywistość.
Niezwyciężony
W końcu filozofia jest rodzajem przygody w kierunku introspekcji lub projekcji, od najgłębszego do najodleglejszego wszechświata rozciągniętego do nieskończoności niedostępnej dla naszych zmysłów.
Ta powieść jest tą przygodą w głąb kosmosu, do miejsca, do którego człowiek wciąż nie ma niezbędnego autorytetu i do którego może tylko pomarzyć o zbliżeniu swoich robotów w poszukiwaniu odpowiedzi, których zawsze brakuje ludzkiej interpretacji. Ekspedycja Invincible gwiezdnym krążownikiem poszukuje odpowiedzi na dziwne kosmiczne wydarzenia.
Jego mieszkańcy dysponują bronią i sztuczną inteligencją, dzięki której mogą stawić czoła każdej gwiezdnej sytuacji na zagrażającej planecie.
W miarę jak tajemnica się rozwija, przytłaczające uczucie dotknięcia najbardziej istotnej rzeczy, aby poddać się dowodom ludzkich ograniczeń, pozostawia, przeciwnie, posmak potrzeby, aby ludzka cywilizacja pozostała zamknięta w swoich ograniczeniach…
Cyberiada
U autora tak złożonego jak Lem, dobra książka opowiadań jest zawsze bardzo użyteczna, tom zdolny zaoferować iskierki między filozofią a robotyką, między medytacją a nauką lub jakimkolwiek innym rodzajem elukubracji.
Cyberíada jest najbardziej polecanym sposobem na wprowadzenie tego wstępu do pracy autora. I chociaż nie jest to zestaw niezależnych historii, kładzie kres każdej przygodzie Trurl i Clapaucio, dwóch bardzo wyjątkowych robotów z różnymi misjami we wszechświecie cofniętym do poprzedniego czasu, w fantastycznej średniowiecznej przestrzeni, w której wszystko może się zdarzyć. ...
1 komentarz do „3 najlepsze książki Stanisława Lema”