To było oficjalnie Dashiela Hammetta który zapoczątkował czarny gatunek. I jeszcze, Raymond Chandler, współczesny Hammettowi, odegrał fundamentalną rolę w rozpowszechnianiu tego gatunku jako pochodnej policji, z najbardziej nikczemnymi implikacjami tego, co było nowym typem literatury, zdeterminowanym, by wydobyć z fikcji tajniki władzy i podziemia.
Ponieważ ten gatunek narodził się wraz z odrzuceniem literatury pisanej wielkimi literami, uruchomiony jako podrodzaj na twardo była nawet prezentowana w tanich publikacjach „pulpowych”, konsumowanych przez popularne lekcje. Jest tym, co ma…, co dziś jest gatunkiem, który ożywia literaturę i przedstawia się z wszelkiego rodzaju pochwałami i pochwałami na ogólnym rynku literackim.
Dlatego autorzy lubią Hammett lub Chandler Były one niezbędne, jedno i drugie, aby uzyskać spójność i pokazać, że trend się utrzyma. Nawet jeśli chodzi o styl, Chandler zyskał większe rozgłos niż Hammett, jego umiejętność nakreślenia postaci stworzona z myślą o czytelniczej empatii, jego ironia i znacznie bardziej brutalny ton w odniesieniu do wyraźnych wątków można uznać za ewolucję, przełamanie pierwszej linijki płeć, ewolucja.
Prawdą jest, że Pojawienie się Chandlera w literaturze, po 50 latach musiał mieć za punkt odniesienia tego nowego autora czarnego i popularnego, jakim był Hammett, ale w tym dojrzałym wieku Chandler już wiedział, jak nadać gatunkowi swój osobisty ślad, jednocześnie biorąc bezpośrednio udział w start, który w dzisiejszych czasach utrzymuje ten gatunek na szczycie.
Mówią, że najmroczniejsze gatunki triumfują w równie mrocznych czasach. Dziś musimy przechodzić przez jeden z tych kryzysów naszej cywilizacji, odzwierciedlenie tego, przez co przeszli Chandler i Hammett podczas trudnych lat 30. w Stanach Zjednoczonych.
Najlepsze powieści Raymonda Chandlera
Wieczny sen
Tutaj urodził się Philip Marlowe, wspaniała postać Chandlera. Powieść będąca w połowie drogi między policją a czarnym. Utrzymując śledztwo jako motyw przewodni fabuły, w temacie Chandlera zaczynają uwydatniać się brudne aspekty świata przestępczego i jego powiązań z władzą.
W parze z krnąbrnym Marlowe'em przemierzamy typowe podziemia wyeksploatowanych już etapów gatunku. Powieść o dużej autentyczności, z tą świeżością początkującego gatunku.
Sprzeczności i paradoksy społeczeństwa zaczęły pojawiać się jak krzywe zwierciadło fikcji, które ostatecznie odzwierciedlało wiele typowych wydarzeń na wysokich stanowiskach. Takie powieści służyły również jako przebudzenie znieczulonego społeczeństwa na jego najbardziej przerażające nieszczęścia.
Długie pożegnanie
Mają niebezpieczne przyjaźnie, które mogą prowadzić do chwały lub nieszczęścia. Terry Lennox to zamożny facet, uznany i szczęśliwie żonaty (wszystko w tej płaszczyźnie rzeczywistości, którą gazety plotkarskie pokazują w kierunku idealizacji cywilizowanych osobowości swojego społeczeństwa)
A jednak tej nocy, kiedy Terry Lennox pojawił się pijany, ciągnąc ze sobą Marlowe'a, jego żona została postrzelona w głowę.
Przyjaźń między Terrym i Marlowe'em zostaje poddana w wątpliwość wraz z poczuciem podwójnych standardów i maski, jaką może nosić każdy przyjaciel. To, czy Terry zabił żonę i poszedł na spacer dla przykrywki, czy też zapomniał o potworze, który mógł go opętać, będzie czymś, co Marlowe będzie musiał rozeznać wśród cieni prawdy, z którymi będzie się mierzył przez całą fabułę.
Pani Jeziora
Wielu fanów Chandlera uważa tę powieść za najlepszą w jego twórczości. Biorąc pod uwagę czas potrzebny na jego napisanie, można uznać, że relacja jakość-czas mogła zadecydować o tym uznaniu. Prawda jest taka, że przyczyną dłuższego czasu pisania mogła być zmiana scenerii.
Nie chodzi już o umieszczenie Marlowe'a w środku czarnookiego huraganu, który rozprzestrzenia się wśród wyższych sfer. W tym przypadku Marlowe schodzi do piekieł klas niższych, najbardziej realnych i rozpoznawalnych postaci na ulicy. Kobieta znika bez pozostawienia śladów, a jej bardziej mieszczańskie otoczenie zdaje się skrywać tajemnicę przyczyn jej zniknięcia.
