Dyskutować Ogrodzenia Javiera jest przedstawienie konkretnego kronikarza zdolny do przekształcenia każdego zeznania, które pojawi się na jego drodze, w fabularyzowaną historię. Zawsze interesujące jest to, że tacy gawędziarze znajdują nowe świadectwa, o których mogą opowiadać. Jak w jednym z ostatnich przypadków, Władca cieni, który zagłębia się w życie i twórczość Manuela Meny.
I jest prawdopodobne, że z zeznań zaimportowanych do tak wielu książek tego autora, duża część prawdy leży poza oficjalną informacją. Prawda składa się z małych rzeczywistości i w ostatecznym rozrachunku można nią manipulować lub zniekształcać. Zejście na beton potrafi rozświetlić zamieszanie i hałas. I stary, dobry Javier Cercas jest w to zaangażowany.
Nie zapominając oczywiście o zamiłowaniu do fikcyjnej scenerii, która umieszcza ją na progu między rzeczywistością a fikcją, gdzie tworzą się legendy i skąd rodzą się wszelkiego rodzaju mity. Ze swojej strony, spośród wszystkich tych dobrych książek, zatrzymam trzy, aby zaproponować mój zwykły ranking...
Najlepsze polecane powieści Javiera Cercas
Żołnierze Salaminy
Być może najbardziej rozpoznawalne dzieło tego autora. I na pewno z uzasadnionym sukcesem. Konflikt hiszpańskiej wojny domowej widziany z jednego punktu człowieczeństwa. Człowiek, który wskazuje na drugiego człowieka i szykuje się do zakończenia swojego życia, to moment fatalnej transcendencji, do którego nie zawsze można podchodzić chłodno. Walki to jedno, a walka wręcz to drugie.
Być może różnica polega na spojrzeniu, na skrzyżowaniu spojrzenia z potencjalną ofiarą… Kiedy w ostatnich miesiącach hiszpańskiej wojny domowej wojska republikańskie wycofują się w kierunku granicy francuskiej, w drodze na wygnanie, ktoś podejmuje decyzję o strzelaniu grupa jeńców frankistowskich.
Wśród nich jest Rafael Sánchez Mazas, założyciel i ideolog Falange, być może jeden z bezpośrednio odpowiedzialnych za bratobójczy konflikt. Sánchez Mazas nie tylko udaje się uciec z tej zbiorowej egzekucji, ale kiedy idą go szukać, anonimowy milicjant strzela do niego z broni palnej iw ostatniej chwili ratuje mu życie. Żołnierze Salaminy trafili do kina w filmie o tym samym tytule.
Niezależność
Gdy emocje będą właściwie pielęgnowane przez wiele lat, następna rzecz będzie prosta dla każdego „przywódcy”, którego wyznaczy na czele stada. Inni wcześniej mieli cierpliwość i rozpieszczanie, by przeszczepić nienawiść i poczucie odróżnienia na odstraszanie. z którym może łatwo odpokutować za własne grzechy. Nowi „liderzy” muszą po prostu wytrwać, korzystając w międzyczasie z najbardziej nieprzyzwoitego awansu.
I tak, sprawa separatyzmu i jego pochodnych jest bardzo odpowiednia dla kogoś takiego jak Ogrodzenia Javiera zanurz się ponownie w specyficzny świat polityków zamienionych w totem, z ich carte blanche i uwielbiającymi ich niewidomymi (wersja „sprawiedliwości”, ale w odwrotnej kolejności). W rzeczywistości powieść kryminalna, a tym bardziej powieść kryminalna o katalońskim pochodzeniu, np Vazquez Montalban o Gonzalez Ledesma zawsze chodziło o pozbycie się nieszczęść i odkrycie korupcji ostatecznie przewyższającej rzeczywistość.
Z tej okazji nikt lepszy niż Melchor Marín nie stał się pamiętnym bohaterem od czasu jego pojawienia się w Terra Alta. Bohater wykonany w Cercas, który przewyższa każdą nową fabułę ...
Jak stawić czoła tym, którzy sprawują władzę w cieniu? Jak zemścić się na tych, którzy wyrządzili ci najwięcej krzywdy? Melchor Marín powraca. I wraca do Barcelony, gdzie podobno prowadzi śledztwo w sprawie szklistej sprawy: szantażują burmistrza miasta filmem o seksie.
Obciążony żalem, że nie odnalazł morderców matki, ale także nieugiętym poczuciem sprawiedliwości i chwiejną moralną uczciwością, Melchor musi zlikwidować wymuszenie, o którym nie wiadomo, czy dąży do prostego zysku ekonomicznego, czy do destabilizacji politycznej. wkracza w kręgi władzy, miejsce, w którym panuje cynizm, pozbawiona skrupułów ambicja i skorumpowana brutalność.
Na zewnątrz ta wciągająca i dzika powieść, zamieszkana przez mnóstwo pamiętnych postaci, staje się druzgocącym portretem elity polityczno-gospodarczej Barcelony, ale przede wszystkim wściekłym apelem przeciwko tyranii właścicieli pieniędzy i ich panów. świat.
Władca cieni
Ranking zamykamy tą pracą, którą już wtedy recenzowałem. To ostatni napisany przez tego autora powrót do tematu hiszpańskiej wojny domowej, bohaterów, którzy zamieszkiwali tamte niefortunne dni.
W swojej pracy Żołnierze Salaminy Javier Cercas wyjaśnia, że poza zwycięską frakcją zawsze są przegrani po obu stronach każdej rywalizacji. Podczas wojny secesyjnej może dojść do paradoksu utraty członków rodziny znajdujących się w tych sprzecznych ideałach, które uznają flagę za okrutną sprzeczność.
Tak więc determinacja ostatecznych zwycięzców, tych, którym udaje się utrzymać flagę przeciwko wszystkiemu i wszystkim, tych, którzy wznoszą bohaterskie wartości przekazywane ludziom w postaci epickich historii, kończy się ukrywaniem głębokich osobistych i moralnych nieszczęść. Manuel Mena jest raczej postacią wprowadzającą niż bohaterem tej powieści, łączącym ją z jej poprzedniczką, Żołnierzami Salaminy.
Zaczynasz czytać myśląc o odkryciu jego osobistej historii, ale szczegóły umiejętności młodego wojskowego, absolutnie rygorystyczne z tym, co wydarzyło się na froncie, bledną, by ustąpić miejsca chóralnej scenie, gdzie szerzy się niezrozumienie i ból, cierpienie tamtych. którzy flagę i kraj rozumieją jako skórę i krew tych młodych ludzi, prawie dzieci, które strzelają do siebie z wściekłością przyjętego ideału.
Inne polecane książki Javiera Cercasa…
Terra Alta
Dotknij zmiany rekordu dla Ogrodzenia Javiera że jesteśmy bardziej przyzwyczajeni do utrwalonej fikcji i do kroniki ozdobionej sugestywnym literackim ustawieniem intrahistorii, które tworzą mozaikę najbardziej transcendentnych rzeczywistości.
Bez wątpienia to powieść Terra Alta, przyznał Nagroda Planet 2019Wydaje się, że to naturalny przepływ w twórczy przepływ katalońskiego autora. Jego wielki składnik powieści trzymającej w napięciu, staje się nowym naturalnym kanałem, otwartym z nowych kreatywnych potoków. Ponieważ zdolność Javiera Cercasa do generowania napięcia narracyjnego w każdym z jego dzieł, które przenika obie strony rzeczywistości i fikcji, uczyniła go jednym z wiodących autorów współczesnych.
Kiedy w scenie tak wyraźnie określonej jak Wyżyna Tarragony pojawia się zabójstwo dwóch biznesmenów i wspólników, Melchor Marín w roli policjanta oddaje się sprawie rozwiązania sprawy.
Tyle że odkrycia związane z torturami i śmiercią właścicieli Gráficas Adell budzą w nim dawne upiorne echa innych czasów. Śmierć biznesmenów nie wskazuje na możliwe konfrontacje gospodarcze, ale na inne aspekty, które są o wiele bardziej niebezpieczne, jeśli to możliwe.
W raju spokoju odległego miasta, w którym Melchior zdołał się odbudować, do dziś mógł pogrzebać dawne udręki. W zgodzie z uniwersalnym odniesieniem literackim, takim jak powieść Les MiserablesMelchor Mauri uwikłany jest w dylematy za pomocą aromatów między tym, co egzystencjalne, a tym, co w istocie romantyczne, tym, co naraża człowieka na dylematy moralne, duchy i lęki.
Ale jej nowe życie jest warte walki o nią bez ćwiartki. Ani jego żona, ani tym bardziej córka Cosette nie powinni znać aspektów jego przeszłości, zdecydowanej teraz ekshumować. Od momentu przełomu zbrodni, który wstrząsnął całym regionem.
Gdy Melchor poluje na zabójców, musi wymyślić własny plan ucieczki ze swoich mrocznych dni. I być może w końcu będzie musiał rozliczyć się ze swoją przeszłością, jak Jan Valjean. Jest także bohaterem swojej powieści, w której życie naraziło go na niesprawiedliwość i poczucie winy. I on również będzie przede wszystkim starał się przetrwać i bronić tego małego, ale niezbędnego, co udało mu się zbudować na lepsze w swoim życiu.
Anatomia chwili
Być może sprawiedliwość jest napisanie powieści o Hiszpanii zawieszonej w czasie 23 lutego 1981 r., kiedy armia próbowała zaatakować władzę. To był pomysł Javiera Cercasa, fikcja oparta na tym, co doprowadziło do próby zamachu stanu, ale ostatecznie zdecydował się na bogate w niuanse dzieło dokumentalne.
Tak więc od momentu, w którym łączą się trzy odważne gesty, Adolfo Suareza, Gutiérreza Mellado i Santiago Carrillo, którzy pośród kul wystrzelonych przez porywaczy z kongresu opierali się rzuceniu się na ziemię w dniu zamachu stanu. de W tym stanie Cercas układa niezwykłą historię, wykorzystując ten moment jako wizjer, przez który można kontemplować epokę i kraj.
Dysponując absolutną znajomością źródeł dokumentalnych i mistrzowską znajomością narzędzi i zasobów narratora, udaje mu się wciągnąć w fascynującą książkę, najlepszą kronikę decydującego dnia, dokonując tego poprzez przegląd wydarzeń tego dnia i wydarzeń, które doprowadziły Dla niego czytelnik jest zanurzony w czasie, środowisku i pewnych okolicznościach. Bez wątpienia jesteśmy przed fundamentalną pracą hiszpańskiej transformacji.
