Byli wielcy pisarze, którzy traktowali rzemiosło jako główny ster na całe życie. W oparciu o tę ideę pisanie staje się ambicją, która w efekcie wykracza poza charakter i dociera do całej ludzkości. Życie wokół literatury z zamiarem wypełnienia jej wszystkimi emocjami i ideami, jakie mieszczą się w człowieku, brzmi pretensjonalnie. Balzac Próbował tego z wielkim szczęściem, mimo że oczywiście nigdy nie udało mu się dokończyć swojego wielkiego dzieła: Komedii ludzkiej.
Mówi się o Balzac, który był jednym z pierwszych wielkich rojalistów który dostrzegał jeszcze odległy horyzont XX wieku i rozumiał przejście przez świat pisarza jako równoległe świadectwo historii. Subiektywne jest tym, co naprawdę świadczy o tym, co się stało…, wszystko inne jest transkrypcją lub dyktando intencjonalności tych, którym udało się uzyskać patent na to, co się stało.
Czym byłaby nasza wiedza o sobie bez sztuki i literatury? Już sam pomysł przewiduje wrażenie pustki, danych i oficjalnych historii, człowieczeństwa jako ciągłego szkicu na płótnie, w końcu słabo nabazgranego nieuporządkowanymi kreskami.
Jeśli więc Balzac był jednym z pierwszych realistów swoich czasów, po innych dotychczasowych etykietkach romantyków (dla mnie nie ma wielkiej różnicy, o ile to, co się opowiada, zaczyna się od subiektywnego, naprawdę ważnego ze wszystkich ludzkich zdarzeń).
Jeśli rozumiem jakąkolwiek różnicę między etykietami, być może w tym przypadku jest to bardziej prymitywna intencja dotycząca ludzkiego życia, być może próba trzymania duszy na ziemi, wbrew poprzednim romantykom (którzy, nawiasem mówiąc, nadal pisali, nie jest to prąd ciągnie się z powierzchni ziemi na drugą).
Paradoks wszystkich tych prądów jest wyraźnie odzwierciedlony, jeśli weźmiemy pod uwagę, że jednym z wielkich wpływów Balzaka był Walter Scott, wielki romantyk ... lub obejmujący fantastyczne kreacje z gotyckim wydźwiękiem. Trudne do zaszufladkowania autora, w przypadku Balzaca naprawdę niemożliwe.
Oznaczmy tak, żeby wszystko uporządkować. Ale nie zawsze będziemy mieć rację. Sprawa jest częścią Komedii ludzkiej, wielkiego, niedokończonego dzieła tego francuskiego geniuszu.
3 polecane powieści Balzac
Ludzka komedia
Wielkie dzieło, suma jego twórczości... Balzac rozważał napisanie księgi książek na równi z Boską Komedią, Don Kichotem czy Biblią. I dotknął go..., ale życie nie dało mu sił, aby go dokończyć. Suma scen pomiędzy eseistyką a literaturą. Filozofia i myślenie przed (lub wokół) wszelkiego rodzaju postaci i awatarów.
Łącznie 87 powieści, które zaczęły się od pierwotnego pomysłu plus kolejnych 7 nieprzewidzianych (w dużych projektach zwykle zdarzają się nieprzewidziane zdarzenia). Ludzka Komedia jest dla Balzaca dziełem niezwykle paradoksalnym, dzięki któremu utrzymywał się finansowo i wyłaniają się z niej nowe fronty, które jego zdaniem należy pokonać, aby dzieło zostało dokończone.
Pomimo tego, że nie jest ukończony, tom ten jest dla czytelnika po prostu przytłaczający. Jego suma scen, jego kompozycja literacka, która odnosi się do wszystkiego, jego historyczne i intrahistoryczne podteksty. Świat XIX wieku zawarty w tej niejednorodnej kompozycji.
Skóra Zapa
To, co już ci powiedziałem. Nie wszystko jest jednorodne, jak w przypadku fabrycznego produktu seryjnego. W tej początkowej powieści Balzaca znajdujemy hybrydę fantastyki i realizmu jako przejście do tego, co miało nastąpić później.
W fantazji Balzaca znalazł bajeczną przestrzeń dla medytacji filozoficznej, ponieważ tylko w scenariuszach stosunkowo akceptowalnych dla czytelnika można zaproponować filozofię, która jest po prostu zakładana od wewnątrz. Patrzenie na fantastykę to odkrywanie scenariusza, w którym wszystko jest możliwe i w którym czytelnik jest predysponowany do myślenia z zewnątrz, bez warunków i uprzedzeń.
Krótko mówiąc, powieść, która jest sprzeczna z oficjalną istotą Balzaca lub przynajmniej rzuca policzkiem w twarz wszystkim tym, którzy próbują na pierwszym miejscu postawić jednoczące kryterium. Balzac był także fantazją i wędrowaniem. Jasne jest, że jego intencją nie była zwykła rozrywka czy ukojenie duszy, ale fantazjowanie, fantazjował również.
Papa Goriot
Ta powieść została włączona do tomu Human Comedy, ale ma swój własny byt jako jedna z największych powieści autora. Jego portret ówczesnego Paryża, jego bardzo odmiennych scenariuszy między klasami, nędzy i polityki niezdolnej do kierowania projektami ludu. Ludzie mogą stać się potworami. Z nieszczęścia, frustracji i ambicji bezwstydnej nauki o przetrwaniu Goriot odkrywa, że jego córki przestają być tymi cudownymi istotami stworzenia, gdy ulegną podziemiu.
Eugène Rastignac podstępnie szuka swojego miejsca wśród zamożnych klas, wraz z nim odkrywamy, jak inteligencja w kierunku oszustwa może wspiąć się na szczyt. Wyższe społeczeństwo, jego obyczaje i małostkowość. Surowy realizm tych prywatnych scen, które Balzac tak mistrzowsko rozwinął.
