3 najlepsze książki Hermana Melville'a

Wraz z Hermanem Melville tworzy triumwirat wielkich pisarzy przygodowych XIX wieku. Ponieważ obok Robert Louis Stevenson i niewyczerpane Juliusz Verne, ci trzej autorzy prezentują dużo innowacyjnego ducha, podróżnik, odkrywca, w połowie drogi między horyzontem nauki a bliską nocą przesądów, wierzenia, a nawet wszelkie formy wiary, przodków w każdym z przejawów tamtych czasów.

Oczywiście w przypadku Hermana Melville'a pisanie narodziło się jako konieczność bycia świadkiem jego podróży między morzami i oceanami. Troski poszukiwaczy przygód z tamtych dni, dodane do wyobraźni i kreatywności tych, którzy mieli drewno pisarza, doprowadziły do ​​wielu powieści, które wędrowały przez tę samą naukową i ezoteryczną dwoistość typową dla tego stulecia.

Wychowany jako drugi z siedmiorga rodzeństwa niewątpliwie musiał nauczyć się radzić sobie sam, pomagając utrzymać resztę dzieci, gdyż w wieku dwunastu lat stanął w obliczu tragicznego zniknięcia ojca.

Nic więc dziwnego, że w wieku 20 lat, z inteligencją i kulturą kontrastującą z najróżniejszymi występami, postanowił wyruszyć na podbój tego, co wciąż było do odkrycia za jakimkolwiek morzem.

Nie miało większego znaczenia, że ​​jego pierwsze powieści nie spotkały się z aplauzem krytyków i czytelników. Pogoń za chwałą znalazła się w połowie drogi między literaturą a tym, co dla jego ducha podróżowania było najważniejsze: doświadczeniami.

Trzy najlepsze powieści polecane przez Hermana Melville'a

Moby Dick

Kto nie czytał tej książki, a przynajmniej nie widział wersji filmowej? Książka ta, będąca u szczytu najlepszych powieści Juliusza Verne'a, otwiera nas na porównywalną przygodę, w tle z Odyseją Odyseusza lub jakimkolwiek dziełem, które otwiera na podróż jako podstawową wiedzę i misję człowieka.

Ponieważ poszukiwanie wieloryba przez kapitana Ahaba idzie daleko, jeśli chodzi o gatunek przygodowy, ściśle mówiąc. Ale jest też tak, że głębsze czytanie kończy się rozszyfrowaniem drugiej intencji, tej, która opowiada istotę każdej podróży, każdego życia stojącego za ideałem, misją, intencją lub czymkolwiek, co nas porusza.

Literacką dychotomię, którą doskonale spełnia także świat morski, wyczerpująca wiedza autora, który także kończy pisząc traktat morski swoich czasów. Wszechstronna powieść, która jest dziś ceniona we wszystkich swoich wymiarach.

Benito Cereno

Przy innej okazji mówiłem już o tym, co to znaczy napisać nauczyciela jako zaćmienie, które unosi się nad resztą pracy autora.

Nic, co napisał Herman Melville przed lub po osiągnięciu blasku Moby Dicka, ale uważane przez siebie, książki takie jak Benito Cereno zasługują na wątpliwość, ponieważ pochodzą od tego samego geniusza. Jesteśmy na bezludnej wyspie u wybrzeży Chile. Jest rok 1799 i kapitan Delano jest zacumowany na wyspie.

Przybycie nowego statku stawia go w stanie pogotowia. Kiedy placówka zbliża się do Santo Domingo, bo tak się nazywa, to, co tam znajdują, budzi ich miłosierdzie. Ale w opowieści przygodowej nie wszystko jest tym, czym się wydaje… Kapitan tej nowej łodzi, niejaki Don Benito, okazuje się dziwną, złowrogą postacią, zdolną skrywać jakiś wielki sekret…

Bartleby, urzędnik

Mimo swojej zwięzłości historia ta magnetyzuje swoją obcością. Można go nazwać surrealistycznym, mimo że nurt ten w czasach autora nie był znany.

Chodzi o to, że siła odśrodkowa zachęca cię do kontynuowania czytania po rozpoczęciu. Wszystko kręci się wokół frazy, którą Bartleby nieustannie powtarza: „Wolałbym nie”.

W jego mózgu wydarzyło się coś dziwnego, rodzaj zwarcia, które blokuje postać, która w przeciwnym razie starannie wypełnia swoje obowiązki jako urzędnik lub kopista w biurze narratora, znanego prawnika z Wall Street.

Morał tej historii jest sprawą, która zawsze była przekazywana ustnie, bez pełnego jej nakreślenia. Ale jak mówię, poza wolą lub intencją autora, najbardziej fascynująca jest ta hipnotyzująca moc Bartleby'ego, który kończy swoje dni głodem w więzieniu ... O tym, jak się tam dostał, lepiej ci nie mówić: « Wolałbym tego nie robić”.