Gioconda belli to jest coś takiego muza sandinizmu nikaraguańskiego. Jego liryka rewolucji społecznej i feministycznej przejawia się w działalności poetyckiej i prozatorskiej, która odnosząc się do jego perspektywy świata nie pozbawionej zmysłowości, wydziela również ten rewolucyjny aromat w zgodzie z krajem, który w swojej rewolucji znalazł jedną z ostatnich szans. aby świat uwierzył, że komunizm może stać się utopią sprawiedliwości społecznej. Przyczyny porażki Sandinismo… byłyby zupełnie inną kwestią do omówienia.
Chodzi o to, że ta skala ważnych odniesień przeniknęła m.in Gioconda belli który w całym swoim spektrum literackim znalazł niepohamowany kanał w połowie drogi między swoją wyobraźnią a sumieniem społecznym. Coś podobnego do innego wielkiego pisarza nikaraguańskiego, Sergio Ramirez. Tandem, wokół którego obraca się znaczna część literatury tego karaibskiego kraju z różnych wieków.
Pomimo jej poetyckiej strony, jak zawsze skupię się na jej bardziej prozaicznej stronie, któremu – jak to bywa u innych pisarzy totalnych łączących oba gatunki – przekazuje się tę estetyczną wytworność, która przekształca opis w formalny zachwyt pomiędzy tyglem wrażeń i emocje.
3 najlepsze polecane książki Gioconda Belli
Zamieszkała kobieta
Jako pierwsza wielka powieść tego autora, wydana pod koniec lat osiemdziesiątych, w której pozostałości dyktatury Somozy wiszą nad Nikaraguą jak uporczywa czarna chmura, fabuła nabiera ogromnej intensywności ideologicznej i protestacyjnej, która biorąc pod uwagę dowody jej najbardziej niedawne wznowienie ukazuje jej ważność jako podręcznika rewolucyjnego feminizmu pełnego zmagań, ale także miłości.
Pojęcie koniecznej zmiany równości przecina czas i przestrzeń, sięga odległych czasów, w których Itzá zmierzył się z niektórymi zdobywcami, którzy zaoferowali uległość lub karę jako pierwszy środek interwencji.
Pałeczkę tej kobiety przejmuje Lavinia w absolutnie dramatycznym XX wieku dla Nikaragui zmagającej się z wewnętrznymi demonami. Ona, Lavinia, będzie miała okazję pozbyć się powiązań z tymi starymi tragediami narodowymi, które trwają w jej czasach.
Ale miłość i zaangażowanie czasami budują najgłębszy ideał, który kiedyś znany jest transformujący i niezbywalny.
Zwój uwodzenia
Ustalenie szaleństwa lub zdrowego rozsądku, zgodnie z którym moment historyczny można dziś uznać za proste przeciwbieżne ćwiczenie rozumiane przez społeczeństwo chwili jako zakłócenie, w którym z pewnością istniało jasnowidzenie.
Mam na myśli oczywiście tę szaloną Juanę, o której dzisiaj zakładamy, że uległa szaleństwu między namiętnościami miłości do oderwanego Felipe a jej ostrymi ideami dotyczącymi naturalnego statusu społecznego.
Z biegiem czasu ekscentryczni bohaterowie stają się w centrum uwagi ciekawskich, takich jak romantycy, którzy odzyskali swoją figurę, czy jak sama Gioconda, która zaprasza nas do reinterpretacji historii opowiadanej zawsze przez zainteresowania zajęte przez kronikarzy.
Rodzaj Juana wydaje się odradzać wieki później w Łucji. Jej postać z pewnością przywodzi na myśl starą królową, zgodnie z perspektywą ówczesnego uczonego.
Lucia zostaje przekonana o swoim zawiłym związku z królową i opowie nam nową historię wielkimi literami, która zbuduje równoległy spisek o królowej i samej Lucii.
Kraj kobiet
Niedawno miałem na myśli powieść Moc, autorstwa Naomi Alderman, opowieść o wzmocnieniu pozycji kobiet z science fiction.
Kraj kobiet charakteryzuje się w istocie tym samym podejściem do zmiany porządku społecznego, w którym kobieta jest totemem. Udajemy się do kraju Faguas, gdzie władzę zdobyła Erotyczna Partia Lewicy.
Viviana Sansón stoi na czele nowego rządu i zaczyna od drastycznych i niepopularnych środków, które mają na celu oderwanie człowieka od wszelkich warstw władzy. Rewolucja feministyczna doprowadzona do skrajności, by postawić soczystą hiperbolę, chwilami humorystyczną i zawsze krytyczną.
Atak, który ma na celu wymazanie Viviany z mapy, otwiera serię śledztw mających na celu ustalenie, kim jest morderca, podczas gdy my w dalszym ciągu obserwujemy erotyczną partię lewicową, która brzmi jak zamierzona kpina w pewien rozczarowany sposób sfrustrowanych rewolucji.
