Był czas, kiedy bycie pisarzem wydawało się wymagać pewnej estetyki, ekscentrycznej postawy, pewnego rodzaju młodzieńczego buntu podtrzymywanego i przedłużanego w dorosłość. Do czego prowadzi nas pamięć o ostatnich przedstawicielach tej roli pisarza w Hiszpanii Camilo Jose Cela y Próg Franciszka. W istocie, jako dobrzy przyjaciele i w pewnym stopniu drugi spadkobierca pierwszego, ten wyraz wspólnej postawy publicznej jest całkowicie zrozumiały.
Dla laika Umbral przejdzie do historii jako ten bezczelny facet, który powiedział: „Przyszedłem porozmawiać o mojej książce” w trakcie programu telewizyjnego w godzinach największej oglądalności.
Ale prawda jest taka, że w obecnej sytuacji telewizyjnej, w której pisarzy i myślicieli zastąpili różowi kronikarze, głupii i bezczelni bohaterowie z najzupełniejszej pustki, można pomyśleć, że Threshold słusznie się złościł, bo tam, w tym programie , nie było mowy o jego książce...
Oprócz anegdoty, która przetrwała tę postać, Don Francisco Umbral kultywował rodzaj rewizji narracji o kostiumalizmie. Realizm doprawiony popularną hiszpańską wyobraźnią, odniesieniami moralnymi i politycznymi, z intencją transformacyjną, bezwstydnie dopracowany perspektywą autora. Wizja tego, czym jesteśmy, z krytycznym i ostrym punktem, z estetycznym wyrafinowaniem, które równoważy to, co brudne, krytyczne i sarkastyczne. Mieszanka, która przyniosła mu szerokie uznanie jako felietonisty i która zaowocowała także dużymi sukcesami literackimi.
Top 3 polecanych powieści Francisco Umbral
Nimfy
Nikt lepiej niż dojrzały pisarz nie przybliży nas do utraconego raju dzieciństwa, a ściślej do przejścia, do tego wyjścia ze stanu larwalnego własnego życia, w którym ostatecznie porzucimy skórę dzieciństwa. Dojrzewanie to magia i rozczarowanie, dziecięce spojrzenie i dorosłe pragnienia.
W tej powieści odkrywamy pisarza, który swoim wykwintnym, ale głębokim językiem przelał całą kaskadę emocji i wrażeń na temat tego, co utracone, z tą melancholijną perspektywą na odkrycie cielesnego pragnienia, w czasie, w którym zwykła letnia noc może zajrzeć w wieczność.
Prawdziwa retrospektywa na początku drogi życia w tej samotności, jaką jest dojrzałość, ale jednocześnie przepełniona humorem i pojednaniem z młodym człowiekiem, którym w większym lub mniejszym stopniu wszyscy byliśmy.
List do żony
Od 1959 roku Threshold dzielił życie z Maríą Españą. Razem przeżyli najgłębszy ból straty, gdy ich syn zmarł w 1968 roku w wieku pięciu lat.
Z tej idei współistnienia, która w końcu była w stanie przetrwać burzę sprzecznych emocji, Francisco Umbral napisał tę książkę, która została opublikowana dopiero pośmiertnie i która przede wszystkim wychwalała Maryję, wyniosła Ją do tej kategorii fundamentalnej, najwyższej poziomu, jaki można zapewnić miłości, która trwała tyle lat.
Proza chwilami trudna i niezwykle błyskotliwa w swoich lirycznych wzlotach i upadkach sprawia, że ta książka staje się żywą powieścią, drogowskazem dla każdej pary szukającej odpowiedzi lub wsparcia dla współistnienia.
Giocondo
Pasjonat Madrytu i intrahistorii pisanej przez poetów, bohemy i nocnych kronikarzy, Francisco Umbral przedstawia w tej powieści upiorny kosmos dawnego Madrytu. Pozostałości dawnych nocy, podczas których ostatnie kantyny i inne miejsca, w których wolność najbardziej zakazanych wymknęła się i ostatecznie pokazała swą świetność w tego rodzaju dekadencji wypartych.
Si Inclán Valley zaoferował nam groteskową, Threshold ślady w tej powieści postmodernistycznej rewizji koncepcji. Nie chodzi już o wypaczenie klasycznych wartości, ale o ich wypaczenie. Wśród typowych madryckich miejsc, które już nie istnieją, spotykamy Giocondo i całą masę postaci z moralnego podziemia nie tak odległej przeszłości, postaci, które żyją tęsknotą za swoją chwilą, aby pokazać się takimi, jakimi były, bohaterami nocnej miłości.
2 komentarze na temat „Trzy najlepsze książki Francisco Umbral”