3 najlepsze książki Alfred Hitchcock

Literatura w swojej najszerszej koncepcji do tego, mój mały blog. Czasami chciałem podejść do twórczości pisarzy dość odległych od powieści jako świetnego odniesienia narracyjnego. Przypadki takie jak ten z Nietzsche o Marks. Dziś kolejne z tych stycznie literackich odniesień...

Zgadza się, bo o tym rozmawiamy Alfred Hitchcock I, co może zabrzmieć dziwnie, mówimy też o książkach. Poza siódmą sztuką, w której ten wybitny reżyser wyróżniał się ponad wszystkimi innymi, pomysłowość twórcy odnosi się do literatury z jego opowiadań przekształconych w scenariusze lub z jego filmów pomyślanych jako autentyczne powieści, a także z adaptacji przeniesionych z powieści innych autorów…

I to jest to, że kino lub literatura przechodzą zasadniczo dzieląc się wielkimi zasobami narracyjnymi, które są w stanie przyciągnąć czytelnika lub widza, napięciem, tempem lub rytmem, zawsze zaskakującym zwrotem (być może największą zaletą Hitchcocka), sumą bodźców że tylko ktoś obdarzony ponadprzeciętną zdolnością może w końcu ubrać się w zawsze godny pochwały zestaw.

Najszybsze porównanie z Hitchcockiem, które nas atakuje, to: Agatha Christie, kolejna narratorka, która choć nie zmonopolizowała dwóch fundamentalnych aspektów w przekazywaniu jakiejkolwiek historii (literatury i kina), potrafiła też w niezliczonych arcydziełach pokazać całą tę scenografię, którą łatwo przenieść na duży ekran.

Ale wracając do Hitchcocka, prawda jest taka, że ​​zauważyłem go jako pisarza po tym, jak polubiłem kupować kilka wyjątkowych książek, takich jak scenariusz do filmu The Truman Show. Jeśli każdy film ma swój scenariusz, Skrypty Hitchcocka Musiały być fascynującymi powieściami, pełnymi suspensu i darem przenikania mentalnych zakamarków, w których współistnieją lęki, emocje i nieznane popędy.

Poza swoimi filmami Hitchcock jest dla mnie przede wszystkim twórcą wspaniałych opowieści grozy, które zawsze zaskakiwały i sprawiały, że skóra cierpła. Wszystko zaczęło się od charakterystycznej melodii, profilu reżysera na ekranie i tekstów: «Alfred Hitchcock przedstawia ". To było to, wkraczaliśmy w historie o rozpoznawalnych środowiskach, które zakończyły się implozją z brutalnym zwrotem akcji. Więc mój ranking jego kompilacji będzie naznaczony tą tęsknotą...

Top 3 najlepsze książki Alfred Hitchcock

Adaptacje podprogowe

W jakiś sposób uważam tę książkę za punkt wyjścia wszystkiego w tej szczęśliwej koegzystencji, w tej uniwersalnej sielance pomiędzy literami i ramkami, którą tylko Hitchcock umiał odmienić.

Ta książka odnosi się do trzech zasadniczych adaptacji w filmografii autora. „Vertigo”, „Tylna szyba” i „Psychosis” i dzięki tej książce można praktycznie żyć w umyśle geniusza, który posługuje się wyobraźnią jako pasem transmisyjnym z tego, co opowiadane, do tego, co widziane.

Warto zobaczyć filmy towarzyszące tej książce, przeżywając na nowo ich sceny, jednocześnie rozumiejąc korekty wizualne z kart książek.

Hitchcock działał w tych przypadkach jak magik, aby przenieść akcję pod mroczną i niepokojącą trompe l'oeil swojej ostatecznej scenografii. A wynik, mając wiedzę na temat sztuczek maga Hitchcocka zawartych w tej książce, kończy się cudownie odkrywczym ...

Żywa krew

Jedna z tych kompilacji, które mogą służyć jako przewodnik do porównania z jej reprezentacjami w formacie serialu telewizyjnego. W erze cyfrowej bardzo łatwo jest znaleźć którąkolwiek z historii składających się na tę książkę i dać sobie przyjemność poczuć się jak scenarzysta, odkryć zmiany i poprawki niezbędne, aby narracja na papierze zyskała jeszcze więcej siły pod wpływem niezrównane prezenty Hitchcocka.

Zestaw 14 wybranych historii, z których reżyser reżyserów potrafił zdobyć złoto w swojej wersji dla widzów, którzy są mistrzami w jego serialu.

Hitchcocka-Truffauta

Ten tandem służy zrozumieniu geniuszu. Kompilacja rozmów, wywiadów, listów i różnorodności innych dokumentów, które łączy ta dwójka, służy wiedzy postaci, która jest w stanie odnieść się do rozbudowanej kreacji dzieła o krawędziach złowrogich, makabrycznych i psychotycznych.

Nikt z „normalnym” rozwojem nie jest w stanie zajrzeć w szczególną wrażliwość Hitchcocka i być może nie jest to najwłaściwsza podróż życiowa w poszukiwaniu szczęścia w najbardziej aseptycznym tego słowa znaczeniu (które jednocześnie jest najczystsze).

Ale kiedy życie nie ułatwiło Hitchcockowi, wiedział, jak wykorzystać własną nerwicę, aby w końcu pozostawić przynajmniej świadectwo swoich lęków, niepewności i ostatecznie nieszczęścia.