Dzisiejsza literatura włoska cieszy się godną pochwały różnorodnością głównych autorów. Od Erri De Luca że nawet dziś obfituje w literaturę przepełnioną wrażliwością i transformacyjną ideologią, aż do… Camilleri niewyczerpany w roli władcy powieści kryminalno-kryminalnej nawet najmłodszy jak Savian, realistyczna w głąb społeczeństwa, Moccia w jego roli jako ostoja gatunku romantycznego lub urzekającego Luca D'Andrea, najnowsze europejskie zjawisko literackie.
W połowie pokolenia znajdujemy Alessandro baricco czyja Bibliografia nabiera już znacznego wymiaru i którego nadruk zapewnia formalne i tematyczne rozróżnienie, które może ci się podobać mniej lub bardziej, ale ostatecznie nadaje mu punkt rozróżnienia, pieczęć, która natychmiast kojarzy pracę i autora, ponieważ tylko on podchodzi do ich historii tak, jakby należały do jakiegoś własny gatunek.
To prawda, że czasami jego książki bywają zbyt „eksperymentalne”, ale nie mniej prawdą jest, że jego zdolność do zaskoczenia wnosi świeżość i transgresyjną intencjonalność ze stylu, który mimo wszystko jest łatwy dla każdego czytelnika.
Wiedząc więc, że czytanie Baricco zawsze może być zmienną przygodą od jednej do drugiej jego książek, przejdźmy tam z moim wyborem…
3 najlepsze polecane książki Alessandro Baricco
Seda
Wszyscy znają te wielkie, uniwersalne alegorie, które od Dantego do Małego Księcia poszukują spektakularnego obrazu metafory, opowiedzianego świata, przekształconego w sumę symboli, które należy odczytać w sposób mniej lub bardziej oczywisty lub pogrzebany.
Chodzi o proponowanie lektury poprzez pobudzanie inteligencji czytelnika, angażowanie go i zniewalanie do udziału w tym, co się opowiada. A ta powieść jest rozproszoną alegorią, sumą aktów, która przypomina tę podróż, w której każdy odnajduje paralele ze swoją życiową ścieżką, porównania, w których rozkoszuje się metaforami, by dopasować się do indywidualnych upodobań.
Hervé Joncour jest bohaterem, który zaatakował swoją duszę, aby opowiedzieć historię i odkryć, czym jest fascynująco spokojne jezioro pośrodku szepczącej burzy, jezioro odnalezione po długiej podróży, takie jak to, po którym spacerował Mały Książę dopiero rozpoczynający swoje życie lub jakbym mógł znaleźć Dantego po przejściu przez kręgi piekła.
W tle podstawowe pojęcia o człowieku, takie jak miłość, ból i odporność potrzebne do przetrwania chwili tak pięknej, jak obserwacja jeziora, które dziwnie wydaje się zamrożone w czasie.
Bez krwi
Powieść kryminalna odnajduje we Włoszech ostatni bastion, Camilleri, który wciąż podtrzymuje swoje najbardziej detektywistyczne korzenie. I może właśnie dlatego Baricco oddał szczególny hołd temu gatunkowi w krótkiej powieści, w której krew tryska właśnie na spokojnym gospodarstwie rolnym z dala od świata.
Być może ze względu na to, jak dziwny był dla mnie ten autor, a mimo to ze względu na jego osobliwe, nawet liryczne skupienie na śmierci i zemście, powieść mnie urzekła. Gra historii jest czarna, bardzo czarna, ze swoimi przestępcami i ofiarami.
Ale rola Niny, córki zmasakrowanej rodziny, jest zaproszeniem do introspekcji naszych potworności i przebudzenia się do przemocy i nieustannego konfliktu, jaki rodzi się z tego, co jednostkowe, ku ogólności środowiska.
Młoda żona
Zaskakująca powieść, po raz kolejny destrukcyjna (żeby czytelnicy Baricco się nie uspokoili). Podróżujemy do przebudzenia XX wieku, w którym harmonia włoskich i argentyńskich idiosynkrazji, przebudzona z włoskich emigracji z końca XIX wieku, służy ukazaniu historii zgodnej miłości i wolnej miłości, zbiegających się w tych samych oficjalnych kochankach, których Planowane małżeństwo jawi się jako dziwaczny pretekst, by wejść w obyczaje bez ograniczeń, gdzie ukazany jest zwyczaj najbardziej sprzecznych i rzeczywistych wnętrzności.
Z niepokojącym akcentem erotycznym, z nutą tragikomedii w mikrokosmosie fascynujących postaci, ta powieść nie pozostawia nikogo obojętnym i pokazuje zdolność Baricco do wyjścia z wnętrzności.
