Jerzyki latają bez przerwy przez wiele miesięcy. W ogóle się nie zatrzymują, ponieważ są w stanie sprostać wszystkim Twoim życiowym wymaganiom w ciągłym locie. Co potwierdza w pewien sposób, co może sugerować cudowne uczucie pełni lotu dla żywej istoty.
aramburu Być może jerzyki traktuję jako metaforę niespokojnego życia, miłości bez ojczyzny, pojęcia egzystencji z uprzywilejowanej pozycji, w punkcie, w którym wszystko jest widziane inaczej, bez niczego, co nie przeszkadza w pełnej wizualizacji tego, co nosimy i co nam zostało.
W powieści równie interesującej, co aktualnej, Aramburu puszcza swoją bestsellerową Patrię i po prostu pozostawia nieco skrępowaną linę, aby ci, którzy zbliżyli się do jego literatury od strony socjologicznej, nadal mogli znaleźć przystań w tym wizerunku Hiszpanii w stan wrzenia. Choć tym razem historia idzie bardziej od środka, od kompletnej mimikry z bohaterem po magiczną umiejętność pokazywania rzeczywistości z wizji innego.
Toni, zły na świat nauczyciel w liceum, postanawia zakończyć swoje życie. Skrupulatny i spokojny, wybrał datę: w ciągu roku. Do tego czasu będzie pisał co noc, na parkiecie dzieli się ze swoją suką Pepa i biblioteka, z której jest wyciągnięta, osobista kronika, twarda i niedowierzająca, ale nie mniej czuła i dowcipna.
Dzięki niej ma nadzieję odkryć powody swojej radykalnej decyzji, ujawnić każdą cząstkę swojej prywatności, opowiedzieć o swojej przeszłości i wielu codziennych sprawach politycznie niespokojnej Hiszpanii. Pojawią się, rozcięci nieubłaganym skalpelem, jego rodzice, brat, którego nie może znieść, jego była żona Amalia, z którą nie może się odłączyć, i jego kłopotliwy syn Nikita; ale także jego żrącego przyjaciela Patachulę. I nieoczekiwana Águeda. A w kolejnych epizodach miłosnych i rodzinnych tej uzależniającej ludzkiej konstelacji Toni, zdezorientowany mężczyzna, zdecydowany opowiedzieć o jej ruinach, paradoksalnie tchnie niezapomnianą lekcję życia.
