W tym punkcie literackiej androgynii ambiwalencja niektórych imion służy: Amélie Nothomb ustanowić egzystencjalistyczny paradoks ozdobiony tym legendarnym aspektem, w którym ten pisarz porusza się tak przyjemnie.
I tak patrzymy na miłość Claude'a i Dominique'a oraz owoc dziewczyny, która nie odnajdzie w swoim ojcu osoby, o której wszyscy mówią, że są rodzicami.
Ponieważ Claude czuje, że pociągają go inne potrzeby, większe niż banalność rodzicielstwa, jest to tylko niedopuszczalna konsekwencja jego prokreacyjnego celu. Człowiek nosi dla niego spuściznę powiększania gatunku, poszerzania dzieła. I nie może marnować czasu na takie drobiazgi, jak rodzicielska słodycz.
Épicène, dziewczyna, dorasta z tym trudnym do przezwyciężenia brakiem, wywołując ból wewnętrzny i strup skóry na zewnątrz. A wszystko, co ją porusza, to idea zemsty na świecie, nieukierunkowana nienawiść.
W nieobecności zawsze jest więcej żalu niż miłość w tych, którzy pozostają. To jest los człowieka, aby bardziej docenić utracone, nieistniejące, porwane. Tak więc w melancholijnym fragmencie Épìcene odnajdziemy człowieka, który jest zaciemniony w kierunku zatracenia niemożliwego.
Chodziło o to, aby nadać mu najbardziej metaforyczną nutę baśniowości, tego alegorycznego i transcendentalnego punktu symboli. A Nothomb znajduje sposób na połączenie fantazji z rzeczywistością w tej dziwnej i jednocześnie fascynującej hybrydzie, która do dziś oferuje nam odczyty o tysiącu smaków.
Nothomb ze swoją zwykłą przenikliwością bada złożone relacje ojciec-dziecko i urazy związane z nieodwzajemnioną miłością. A robi to, budując rodzaj przewrotnej współczesnej baśni, okrutnej bajki, opowiadanej zwięźle, precyzyjnie i dobitnie.
Możesz teraz kupić powieść „The Epicene Names”, autorstwa Amélie Nothomb, tutaj: