Od pewnego czasu hiszpańską literaturą noir prowadzą narratorki. Wielcy pisarze wspierani również wielkim międzynarodowym sukcesem. Cytuj weteranów lubiących Alicia Gimenez Bartlett lub do skonsolidowanych naruszeń, takich jak: Dolores Redondo to już są wielkie słowa.
W przypadku Ilaria Tutti znajdujemy interesujący żeński odniesienie czarnej płci we Włoszech, które niewątpliwie obserwowały hiszpański przykład z jasnością niezbędnego lustra. Ponieważ poza płciami autorzy ci opowiadają o ciemności świata z zasadnością zmiany pokoleniowej innych wielkich piór, które w tych częściach prawie zawsze były męskie. Z Vazquez Montalban a Camilleri, po obu stronach Morza Śródziemnego, przyklasnąłby tej koniecznej readaptacji Fatal Woman jako etykieta dla pisarzy, którzy potrafią przyprawiać nas o dreszcze swoimi intrygami i zwrotami akcji.
Iralia Tuti jest nowicjuszem, prawda. Ale jej potężna wyobraźnia już zaczęła działać, a jej trylogia jest już zamknięta wokół wiodącej roli Teresy Battaglii, która wydaje się mityczna ze względu na własne działania badaczki i ze względu na dryf fabuły, który wskazuje na niepokojące zwroty akcji ...
Najlepsze polecane powieści Ilarii Tuti
Córka popiołu
Umysł mordercy dostępny dla policji. Coś w rodzaju Hannibala, którego wszyscy pamiętamy, tego, który oddał się do dyspozycji Clarice, policyjnej psychiatry sądowej, aby wysłuchać szeptu owiec… Tylko tym razem nawet zło boi się jego reakcji. Ponieważ zawsze znajdą się naśladowcy, złowieszczy zabójcy, którzy przewyższają swoich mistrzów, aż staną się prostymi rzeźnikami.
Seryjny morderca, aresztowany przez komisarza Battaglię dwadzieścia siedem lat temu, udaje się uciec z jednostki o zaostrzonym rygorze więzienia, w którym przebywa. Jednak po dziesięciu dniach ucieczki ponownie zgłasza się na policję, bo boi się, że stanie się celem kolejnego niebezpiecznego przestępcy, który chce odtworzyć stare i makabryczne sceny swoich morderstw. Aby poznać nowe szczegóły swoich zbrodni oraz informacje o tajemniczym naśladowcy, godzi się jedynie na rozmowę z Teresą Battaglia.
Teresa musi zinterpretować zagadkowe wskazówki, które po sobie pozostawia: wyrafinowane mozaiki, które buduje z kawałków ludzkich kości, próbując ponownie połączyć się z osobą, którą był prawie trzydzieści lat temu, tą błyskotliwą kobietą, uwięzioną w burzliwym związku. który stał się pionierem łowcy seryjnych morderców i pierwszym profilerem kryminalnym włoskiej policji.
Kwiaty nad piekłem
Sielanka staje się czymś złowrogim. Góra i jej środowisko to życie, tlen, ale w jej lasach kryją się atawistyczne legendy i mroczne lęki o dzikość. Istota ludzka może powrócić na swoją najbardziej bestialską stronę, aby siać zło. I nie ma nic lepszego niż środowisko żywiołowej natury, aby zagłębić się w tę mieszankę złowrogiego i przodka.
Dolores Redondo Być może swoją trylogią Baztána otworzyłby ścieżki gatunku noir wśród lasu? eksportowane na cały świat. A teraz to Ilaria Tuti z Włoch powraca, by zaproponować thriller o wielkich naturalnych przestrzeniach z absolutnym kobiecym bohaterem.
Ponieważ Teresa Battaglia, osoba odpowiedzialna za śledztwo w sprawie niektórych zgonów i zniknięcia dziecka, patrymonializuje większość narracyjnego napięcia. Jej poszukiwania odpowiedzi, by powstrzymać przestępcę, dopełniają smutne wspomnienia i poczucie winy, które prześladują ją z cienia jej istnienia, zamieniając się w bujny las, w którym traci coraz więcej.
Massimo Marini jest niezbędnym asystentem, który może wspierać bohaterkę w jej najgorszych momentach dezorientacji. Ponieważ sprawa wydaje się skrojona na miarę, aby ją zachwiać. Wydarzenia zbiegają się, aby otworzyć drzwi piekła zbudowanego z lasu i gór, w którym rozbrzmiewa odwieczne echo, które pokazuje szaleństwo i zło; i że stoi przed najcięższą walką na wewnętrznym forum Teresy i ku tej mrocznej pewności, że zło, piekło, jest wszystkim.
Czarna dziewica
Z dwiema powieściami na swoim koncie, Włoszka Ilaria Tutti jest jednym z tych autorów w crescendo, ale oczekującym na absolutne potwierdzenie. Bo wtedy takie przypadki jak te z Paula jastrzębia które kończą się stagnacją bez oznak rozwiązania po poznaniu najsłynniejszych sukcesów. Stać się Joela Dickera albo pozostanie w jednym lub dwóch przebojowych cudach to tylko kwestia lekkiego obniżenia poprzeczki samozachowawczej w obliczu nacisków redakcyjnych, które popychają do wiadomości ...
Ale oczywiście w przypadku Tuti nagrody potwierdzają, że dobra robota wykracza poza komercyjny zamach stanu. I jest tak, że jeśli w starcie takim jak „Kwiaty w piekle” wyprzedza go z góry chwalebny finalista Edgar 2021 w ten sposób możemy sobie wyobrazić wszystko, co może nadejść ...
Kuratorka Teresa Battaglia po odebraniu telefonu z galerii sztuki ma wątpliwości, czy nadal ukrywać przed swoim zespołem chorobę, która dotyka jej pamięć: odnaleziono niezwykle cenny portret przypisywany kultowemu malarzowi Alessio Andrianowi, którego jedenasty i ostatnia praca została uznana za zagubioną.
W obrazie jest jednak szczegół, który przyćmiewa odkrycie: czerwona farba rysująca twarz młodej kobiety to tak naprawdę ludzka krew, a według analizy chromatycznej pędzel artysty zanurzony był w bijącym jeszcze sercu.
Teresa i jej zespół muszą dowiedzieć się, co wydarzyło się w 1945 roku, w którym namalowano obraz, kiedy autorka ukrywała się w lasach na granicy Włoch i Jugosławii, uciekając przed nazistami. Battaglia, której zdrowie jest coraz bardziej kruche, musi polegać na pomocy swojego współpracownika Massimo Mariniego, ale wkrótce zda sobie sprawę, że nie tylko ona ukrywa niewypowiedziany sekret.
