W 1916 r. region Sommy we Francji był skąpany we krwi jako jedna z najkrwawszych scen I wojny światowej. W 1971 roku słynna bitwa pochłonęła swoje ostatnie ofiary. Para podskoczyła w powietrze, gdy nadepnęła na granat z tamtej sceny. Przeszłość objawiła się jako wojowniczy fantom, jak złowrogie echo, które rozbrzmiewało po latach.
Najgorsze ze wszystkiego jest to, że para pozostawiła syna, który w wieku trzech lat był samotny bez konkretnego celu, w jakimkolwiek sensie.
Wszystko to mogło zostać uchwycone jedynie jako mgliste wspomnienie, niczym senna zasłona. W ciągu następnych lat, w których Edvard dorastał ze swoim dziadkiem Sverrem, prawie nie wspominał tej ponurej okoliczności, która wyznaczyła jego początek życia. Ale w pewnym momencie przeszłość zawsze odwiedza nas na dobre lub na złe, daje nam szybki wgląd w lustro tego, czym była, a czasami pozostawia nam de facto niezatarte odbicie i to, że wierzyliśmy, że nigdy nie cenimy.
Edvard cierpi z powodu tego efektu roszczenia z przeszłości i jest popychany, aby wiedzieć więcej, wiedzieć więcej. Albo przynajmniej przyjrzeć się wytyczonej ścieżce, tej, która prowadzi cię do załamania, gdy zgubisz coś podczas jakiejkolwiek podróży.
Powrót do Somme ostatecznie, po podróży w poszukiwaniu tej sugestywnej przeszłości, która obudziła się z siłą, niemal zaciekle, przykuwając całą uwagę Edvarda, To spotkanie ze sceną, która wciąż ma ci wiele do powiedzenia i wyjaśnić, co to jest i czym może być.
W podróży Edvarda znamy też intrahistorie tej osieroconej Europy, jak Edvard, kontynentu jak suma braci nastawionych na niezgodę przez całe swoje istnienie. Niewątpliwie mistrzowska paralela do cofania się w życiu Edvarda, w prawdzie jego rodziców iw surowej rzeczywistości Europy, która czasami wydaje się wymazać także swoją przeszłość, z której można się uczyć i wyciągać potrzebne lekcje.
Możesz teraz kupić powieść Szesnaście drzew nad Sommą, najnowsza książka Larsa Myttinga, tutaj:
Prawda jest taka, że uważam to za fantastyczne. Dobra saga, której nie znudzi ci się czytanie.
Wydawał mi się bardzo krótki. Wciąga Cię od pierwszej chwili.
Poczucie zwięzłości jest zawsze lepsze niż typowe: zostało mi x stron. Im wyższa zdolność syntezy, przy zachowaniu wagi i głębokości wątku, tym lepiej, prawda?