Nie wiem, co bym pomyślał Daniel Defoe tego Iberyjski Robinson Crusoe z ewidentnymi podtekstami parodii, które ostatecznie są bardziej zorientowane na obecną humorystyczną krytykę, w której pokazuje się, że przetrwanie poza erą łączności jest możliwe, w najlepszej interpretacji.
Manuel to szczęście makijaż naszych dni, która ucieka do odległego miejsca tej Hiszpanii, nękanej przez małe miasteczka pełne echa i zapomnienia. I tam, w szczerym polu, Manuel staje się zbiegłym ascetą. Odkąd dźgnął policjanta nożem, poruszony buntowniczym duchem, który umieścił go w najbardziej nieodpowiednim miejscu we właściwym czasie, postanawia wyrwać się ze szponów sprawiedliwości, która domaga się jego za improwizowanej zbrodni krwi.
Wtedy powieść staje się regresem z komiczną wizją i głęboką kwaśną krytyką. Regresja, ponieważ z Manuelem odkrywamy na nowo najbardziej wyjątkowe aspekty prostego życia, oderwanego od hałasu, dostarczanego na co dzień bez większych projekcji. I kwaśnej krytyki, ponieważ z tej ewolucji nowego etapu Manuela można wydobyć refleksyjną intencję dotyczącą ścieżek naszego obecnego społeczeństwa.
Nie jest łatwo opowiedzieć historię, w której nie ma bardzo dynamicznej akcji, narracyjnego napięcia wielkiego napięcia (niezależnie od tego, czy Manuel kiedykolwiek zostanie odkryty). A jednak historia angażuje się w ponowne odkrycie wszystkiego, w naiwny tranzyt typu miejskiego, zanurzonego w nowym środowisku, w którym to, co kiedyś było powszechne, teraz wskazuje na misję niemożliwą.
Autor ma rację w swoim niemal wyobcowanym opisie tej nowej rzeczywistości Manuela. Perspektywa, która daje komiczne wyobrażenie o tym, kim się staliśmy w ewolucyjnym skoku dzięki technologii, która sprzyja zapomnieniu o naszych najbardziej podstawowych formach relacji ze środowiskiem.
Gdy strony się przewracają, mamy do czynienia z szokującą jasnością. Nasze społeczeństwo, nasycone imperatywem i tym, co bezpośrednie, cierpi z powodu wielkich aspektów niezbędnych do samorealizacji, która może zacząć się od najprostszego, od determinacji w pełni świadomego wykorzystania czasu.
Ale wszystkie te idee nie docierają do nas z tym, co można zinterpretować pod obciążeniem filozoficznym i socjologicznym. Musisz tylko towarzyszyć Manuelowi i dać się ponieść. Wątpliwości, śmiech i napięcie, które przez cały czas rządzi tym, co sprowadziło Manuela tutaj i co mogło się z nim stać, dostarczają tej równowagi, owego odbicia, w którym odkrywamy wyjątkowe symetrie po obu stronach w taki i inny sposób życia.
Możesz teraz kupić książkę Asquerosos, nową powieść Santiago Lorenzo, tutaj:
1 komentarz do «Los asquerosos, autorstwa Santiago Lorenzo»