Podobnie jak to już wkrótce, kto lepiej niż aktor napisze i uzyska niezbędną empatię w przypadku wspaniałych historii? Nona Fernandez Ona jest aktorką, tak po prostu Lorraine Franco to mi teraz przychodzi do głowy. I obaj piszą te historie z wyćwiczoną łatwością wchodzenia w skórę innych ludzi. Pozostaje tylko zająć się tym, co zostało im wcześniej dane do interpretacji, obrócić kąt widzenia i stanąć po stronie tego, gdzie jest zapisany scenariusz życia…
Ale także Nona Fernández odważyła się ostatnio na test, z tą myślą ubraną na czarno na białym. Myśl możliwa tylko przy przesiewie dojrzałości, aby zrównoważyć rozum, emocje i namiętności. Wynik jest satysfakcjonujący także dlatego, że już w jego powieściowym aspekcie odgadnięto zamiłowanie do mętów, do tła całej historii.
W ten sposób powstaje konkretna bibliografia znaczkowa. Bo zajmowanie się wszystkim i poczucie bycia pisarzem ze wszystkich czterech stron to właśnie radzenie sobie z przebytymi ścieżkami, niezależnie od tego, czy są to fikcyjne historie, czy dylematy z dowolnego spektrum społecznego lub osobistego.
Top 3 polecanych książek autorstwa Nony Fernández
Nieznany wymiar
Dobry słuchacz żyje tym, co się mówi, wyobraża sobie i sprawia, że rozmówca kontynuuje, zamiast próbować jak najszybciej wstawić odpowiedź. Tak można pisać powieści, książki, które każdy pisze na swój sposób...
W środku chilijskiej dyktatury do biura opozycyjnego magazynu przybywa udręczony mężczyzna. Jest agentem tajnej policji. Chcę porozmawiać – mówi, a dziennikarka włącza dyktafon, aby wysłuchać świadectwa, które otworzy drzwi do nieznanego dotąd wymiaru.
Podążając za wątkiem tej prawdziwej sceny, Nona Fernández uruchamia mechanizmy wyobraźni, aby dotrzeć do zakątków, do których nie dotarła pamięć i archiwa.
Konfrontując własne doświadczenia z opowieściami o torturującym, narratorka wkracza w życie bohaterów tego złowieszczego świadectwa: ojca, który zostaje zatrzymany w autobusie wiozącym dzieci do szkoły oraz chłopca, który zmienia nazwiska i życie aż do chwili, gdy była świadkiem m.in. masakry.
Nona Fernández buduje historię opartą na wyrzutach sumienia niezgłębionej postaci, odsłaniając i naświetlając strefę szaleństwa i straty, która jest znacznie bliższa niż nam się wydaje i która może zmienić człowieka w bestię. Powieść, która urzeka, porusza i wstrząsa.
Chilijski elektryczny
Opowiadanie historii, żeby w końcu kogoś uratować. Ale kto? Latarnia morska z tej historii zasłyszanej w dzieciństwie oświetla noc, podając pewne współrzędne. W poszukiwaniu tych współrzędnych przychodzę tutaj, zgodnie z tym samym scenariuszem, który wybrała moja babcia, aby pokazać swoje wołanie o pomoc i zostawić mi małą zapaloną świeczkę jako sygnał ostrzegawczy” – mówi narrator „Chilean Electric”. Plaza de Armas w Santiago został sztucznie oświetlony w 1883 roku, a babcia Nony Fernández była na ceremonii otwarcia.
Okazuje się jednak, że urodził się w 1908 r., więc pamięć jest fałszywa. Jest to punkt wyjścia do eksploracji historii rodziny podjętej w tej książce, która staje się oświetleniem „przerażającej ciemności”, która panuje w historii Chile, wraz z jej zaginięciem, morderstwem i powieszeniem. Książka z kolei oświetlona drewnianymi konikami, maszyna do pisania i zwłoki prezydenta, który powiedział: „Więcej pasji i więcej czułości.
Podróżnik
Pamięć gwiazd. Pamięć matki. Pamięć narodu. jak pamiętamy Ponieważ. Aby. Ekscytujący esej, który odpowiada na te i inne pytania.
Towarzysząc matce w badaniach neurologicznych, narratorka tej książki zauważa, że aktywność mózgu wyświetlana na monitorze ma wiele podobieństw do znanych jej obrazów astronomicznych. Opierając się na tej weryfikacji, Nona Fernández rozpoczyna w swoim pierwszym eseju analizę mechanizmów pamięci gwiezdnej i ludzkiej.
Odnotowując wszystko, co czyta, obserwuje i myśli, podobnie jak Voyager czy eksploracyjne sondy kosmiczne, Fernández łączy ten zapis ze swoją historią i historią kraju, w inteligentny sposób poruszając aktualne i ponadczasowe kwestie. To, jak gwiazdy i ludzie pamiętają, to pytania, które nieuchronnie prowadzą do pytania, jak ludzie pamiętają i jak zapominają, a Nona Fernández zwraca się do nich z przenikliwością i impetem, które charakteryzują jej twórczość.
