Co ciekawe, jeden z niewielu bastionów tzw czarna płeć w Szwajcarii, kiedy w połowie XX wieku policja zaczęła wkraczać na inne rodzaje działek z ciemniejszymi elementami, skończyło się na Durrenmatt że czasami malował i pisał scenariusze dla teatru lub radia. Mimo to dał mu czas na skupienie swojej powieściowej strony na tego typu historiach, które nie miały nic wspólnego z jego innymi twórczymi występami.
Ta jednoosobowa orkiestra pozostawiła po sobie ślad awangardy, opowiadając o niepokojących przygodach i nieszczęściach funkcjonariuszy policji i śledczych odpowiedzialnych za rozwiązywanie wszędzie zbrodni. Poszukując zaskoczenia w fabule, Dürrenmatt znalazł dziwną symbiozę pomiędzy klasycznym kryminałem a napięciem.
Bo w swoich fabułach odwoływał się do zwykłego podejścia dedukcyjnego, wprowadzając w psychikę przestępcy. Historie, które sugerowały, ale i wprowadzały w motywy zabójstwa, chłód mordercy na służbie czy siłę namiętności zdolną do wszystkiego...
Ze szczególnym uwzględnieniem kuratora Bärlacha wszystko, co dzieje się w powieściach tego geniusza, dzieje się pomiędzy improwizacją zła a najbardziej perwersyjną zdradą...
Top 3 polecane powieści Friedricha Dürrenmatta
Podejrzenie
W pewien sposób dramaturgiczna strona Dürrenmatta ujawnia się także w powieściach takich jak ta. Zbiegi okoliczności, przypadek, przeznaczenie. Życie jako scenariusz, w którym sceny pojawiają się z genialnym efektem ręki scenicznej, aż do momentu, gdy kurtyna w końcu opadnie, niezależnie od tego, czy podczas tego przejścia przez scenę słychać aplauz ze strony każdego mieszkańca tego świata…
Po delikatnej operacji chirurgicznej, która może nieco przedłużyć jego życie, komisarz Bärlach w szpitalnym łóżku czyta w ciekawy i symboliczny sposób egzemplarz magazynu Life. Opublikowana tam fotografia budzi u lekarza, który właśnie go operował, podejrzenie, że niesławny doktor Nehle, który w obozie koncentracyjnym Stutthof przeprowadzał operacje bez znieczulenia, mógł być obecnym dyrektorem prywatnej szwajcarskiej kliniki.
Od tego momentu Bärlach podejmuje ryzykowne śledztwo, które poprowadzi go niesamowitą trajektorią wypełnioną potworami, aż do wyniku, którego nigdy sobie nie wyobrażał.
Sprawiedliwość
Nie ma nic bardziej niepokojącego niż zaimprowizowany zabójca. Bo w głębi duszy tak nie jest. Animozję rozmyśla się jako o gorzkiej konsekwencji czegoś. W tej powieści sposób działania jest równie istotny, jak ostateczny motyw, który może prowadzić do zabójstwa w odpowiedzi na strach lub nienawiść, które zastygają w duszy jak nowotwór.
Eskortując angielskiego ministra na lotnisko, radny kantonu Isaak Kohler zatrzymuje samochód służbowy przed restauracją, wysiada, przejeżdża przez zatłoczoną salę i zastrzeliwuje profesora Wintera, znudzonego humanistę. Później Kohler nie tylko nie ucieka, ale jeszcze tego wieczoru udaje się na koncert, gdzie zostaje ostatecznie aresztowany. Mimo wyroku dwudziestu lat więzienia makiaweliczny Kohler stara się udowodnić, że jest niewinny.
Sędzia i jego kat
Rola sędziego jako ostatecznej obrony sprawiedliwości. Możliwość, że sumienie stanie się ofiarą pokus. Nikt nie patrzy na stróżów w taki sposób, w jaki sędziowie mogą uwierzyć, że nikt ich nie osądza...
Kiedy porucznik policji Schmied zostaje znaleziony martwy w swoim samochodzie, na małej górskiej drodze bardzo blisko Berna, śledztwo przypada komisarzowi policji Hansowi Bärlachowi, który wkrótce odchodzi na emeryturę i nie jest w najlepszej formie. Apatyczny (a może spokojny?) i zrzędliwy (być może z powodu dokuczliwych bólów brzucha, które nie wróżą nic dobrego), ale wytrwale Bärlach przy pomocy innego agenta zaczyna rozwikłać sprawę. Prawda jest taka, że mają bardzo niewiele wskazówek. Wkrótce sędzia śledczy Lucjusz Lutz, stary znajomy komisarza, namawia go do schwytania mordercy.
