3 najlepsze książki Abdulrazak Gurnah

Nagroda Nagroda Nobla w dziedzinie literatury 2021 pobłogosławił tanzańskiego autora, takiego jak Gurnah, ponad najbardziej opornymi kandydatami, takimi jak Murakami lub Javier Marias który również zaczyna pojawiać się w basenach na Nagroda Nobla w dziedzinie literatury każdego roku, z tym złym omenem, który nierzadko towarzyszy tym, którzy w końcu zostają nominowani do nagrody.

Chodzi o to, że Abdulrazak Gurnah ma swoje wyjaśnienie. W rzeczywistości każdy zwycięzca ma swoją motywację, odkąd Dylan zdobył najbardziej prestiżową nagrodę w światowych listach. Nie chcę być zły, prawda jest taka, że ​​właśnie w tym wyjaśniającym stwierdzeniu, które zwykle towarzyszy każdemu rozpoznaniu, jak haiku sławiące walory dyżurnego pisarza, jest miejsce na uzasadnienia typu: „z powodu namacalne odczucie duszy w narracjach autora „lub” podkreślające znakomitą charakterystykę intensywnego człowieczeństwa bohaterów…”.

W przypadku Gurnah strzały przechodzą przez tę chroniczną pracę skutków i konsekwencji kolonizacji. Wszystko z intrahistorycznego pryzmatu, który empatią ładuje każde oko. I prawdą jest, że Gurnahowi udaje się przekazać tę perspektywę oczami swoich bohaterów. W ten sposób powstaje literatura pisana wielkimi literami, czyniąc nasze doświadczenia w znaczących okolicznościach historycznych lub w scenariuszach, które zbliżają nas do najbardziej przeciwstawnych biegunów człowieka.

Oczekiwanie na reedycje i nowe wydania w różnych językach. Tutaj idziemy z najbardziej godnym uwagi do tej pory Abdulrazak Gurnah skupiony na tym, który już od Nobla 2021, to będzie twoja wyspa: Zanzibar.

Top 3 polecane powieści Abdulrazak Gurnah

Raj

Dorosły świat widziany od dzieciństwa jest zawsze bogatym źródłem, z którego można odświeżyć nasze najistotniejsze sprzeczności. Po pierwsze dlatego, że świat odkrywany jest daleko od standardów moralnych, których nas uczy, po drugie, ponieważ wiąże się to z bezpośrednim zderzeniem wyobraźni z prozaiczną rzeczywistością, po trzecie, ponieważ w niektórych przypadkach skradzione dzieciństwo jest najgorszym z okrucieństw i tylko dzieci-bohaterowie mogą przed nim uciec.

W muzułmańskiej Afryce Wschodniej, w przededniu I wojny światowej, suahilijski chłopiec, który ma dziwne sny, opuszcza swój dom, by podążać za wujkiem Azizem, bogatym arabskim kupcem z wybrzeża. Podczas tej inicjacyjnej podróży Yusuf zdobywa pierwszą wiedzę, że Aziz nie jest jego wujem: jego ojciec, bankrut, sprzedał go, aby spłacić część swoich długów.

Zmuszony do zajmowania się sklepem Aziza, Yusuf opiekuje się także otoczonym murem ogrodem swego pana, zielonym rajem skąpanym w czterech strumieniach. W zaszyfrowanym ogrodzie tajemnicze miłości pochłaniają bohaterów. Z drzew zwisają lustra, na których obserwuje go i szpieguje smutna i oszpecona żona mistrza. Służąca kroczy ścieżkami, których beznadziejnie życzy Yusuf. W powietrzu rozbrzmiewają opowieści o obcym świecie, jeszcze bardziej tajemnicze: mroczne wnętrze Afryki, strzeżone przez likantropy, miejsce ziemskiego raju, którego drzwi wymiotują ogniem.

życie po

Jeszcze jako dziecko Ilyas został zabrany rodzicom przez niemieckie wojska kolonialne; Po latach nieobecności i walce z własnymi ludźmi wraca do miasta swojego dzieciństwa, gdzie jego rodzice zniknęli, a jego siostra Afiya została oddana do adopcji. W tym samym czasie powraca inny młody człowiek: Hamza nie został skradziony do walki, ale sprzedany. Mając na plecach tylko ubranie, szuka tylko pracy i bezpieczeństwa... i miłości pięknej Afiyi.

Właśnie rozpoczął się XX wiek, a Niemcy, Brytyjczycy, Francuzi i inne kraje podzieliły kontynent afrykański. Gdy ci młodzi ocaleni próbują odbudować swoje życie, cień nowej wojny na innym kontynencie grozi, że znów ich zabierze.

Nadmorski

Życie emigrantów z raju z dniami niezrównoważonego piekła pozostaje na brzegu. Zawsze mówiono, że wyspiarze bardziej cierpią z powodu bezdomności opuszczając wyspę, niż odwiedzający wyspę cierpią z powodu poczucia klaustrofobii. Stanie się tak z powodu odwrotnego efektu, z powodu agorofobicznego wyobrażenia o świecie, który staje się zbyt duży, w którym zawsze jest się obcokrajowcem.

„Jak przez całe życie mieszkam w małym mieście nad morzem, ale większość z nich przeszła na brzegach wielkiego zielonego oceanu, bardzo daleko stąd”. Późnym popołudniem 13 listopada Saleh Omar przybywa na lotnisko Gatwick. Na cały bagaż mahoniowe pudełko wypełnione kadzidłem. Był wieloma rzeczami, ale teraz jest niczym więcej jak uchodźcą ukrytym w ciszy. Tymczasem Latif Mahmud, poeta, nauczyciel i dobrowolny wygnaniec, mieszka samotnie w swoim cichym londyńskim mieszkaniu.

Rajem, który opuścili ci dwaj mężczyźni, jest Zanzibar, wyspa na Oceanie Indyjskim, ogarnięta monsunami, które sprowadzają handlarzy perfumami i przyprawami. Kiedy spotykają małe angielskie nadmorskie miasteczko, długa historia, która zaczęła się na długo przedtem, zaczyna się rozwijać: miłości i zdrady, uwiedzenia i rozczarowania, niebezpieczne przesiedlenia i spory sądowe.

Inne polecane książki Abdulrazak Gurnah...

Niepewna cisza

Kto milczy, nie daje. Nie mówię tak niedokładnie. Kto milczy, jak puszka Pandory strzeże swoich myśli, idei i wyobrażeń o świecie. Nie możemy zaakceptować niczego za zwykłe milczenie drugiego. Opowieść o tym, jak upływ czasu i ten ładunek ciszy, który spada jak piasek na plaży, może skończyć się wznoszeniem niedostępnych gór niezrozumienia.

W tej powieści, opublikowanej przez El Aleph w 1998 roku, występuje uchodźca z Zazibaru, który mieszka w Wielkiej Brytanii odkąd nielegalnie uciekł ze swojej ziemi. Po ukończeniu tam studiów był w stanie zacząć zarabiać na życie w pracy nauczycielskiej, której nienawidzi. Jednocześnie utrzymuje związek z Emmą, studentką z mieszczańskiej rodziny, z którą ma 17-letnią córkę. Po ogłoszeniu amnestii w jego kraju matka zaprasza go do powrotu, aby znaleźć dla niej żonę, nie wiedząc, że już dzieli swoje życie z inną osobą i że on też ma z nią rodzinę.