Filozofa takiego jak Miguel de Unamuno nawrócony na pisarza może przewidzieć głębię swojej narracyjnej propozycji. Jeśli dodamy do tego dekadencki i z pewnością złowieszczy kontekst historyczny, skończymy z profilem autora jako kronikarza pośród historycznych katastrof, egzystencjalnego fatalizmu i wyniszczających ograniczeń twórczych.
I choć czasami popadał w fatalizm, Unamuno opierał się gorsetom, posuwając się nawet do określenia swoich powieści jako nivola, co było neologizmem, który nie bez sarkazmu różnicował fakt, że jego powieści, jeśli miały być zgodne z ustalonymi wzorami, , byliby wtedy czymś innym: nivolas.
Tak ukochana przez Unamuno filozofia dociera do swoich bohaterów. Każdy jest tym, co mówi. A odkrywanie bohaterów „nivolas” Unamuno jest pouczające. Filozofią może być również myśl, którą każdy odnosi do swojego subiektywnego świata, a zestaw perspektyw to rodzaj wspólnej filozofii, która prowadzi do idiosynkrazji.
Jeśli do jego zdolności do transcendentalnego myślenia każdej postaci, dodamy wolę autora zerwania z surowymi poprzednimi nurtami w aspektach tematycznych i formalnych oraz jego zamiłowanie do intrahistorii między ponurą i autentyczną, wyczerpaną i pokonaną Hiszpanią w jej ostatnich warowniach. splendoru, nakreśliliśmy jednego z najprawdziwszych pisarzy tego mianowania autorów pokolenia 98, gdzie zawsze będzie mu towarzyszył, moim zdaniem, jako najwybitniejszy, Pio Baroja.
Odzyskany do chwili obecnej dzięki filmowi Amenabara „Dopóki wojna trwa”, nigdy nie zaszkodzi wrócić do jednego z naszych wielkich odniesień kulturowych.
3 polecane powieści Miguela de Unamuno
Mgła
Nic lżejszego niż historia miłosna pod piórem Unamuno staje się ramą dla duszy. Aby powiedzieć nam, że Augusto Pérez cieszy się idealną miłością do złamanego serca, autor zamazuje otaczającą go rzeczywistość. Chodzi o wzniesienie magicznej mgły czasami surrealistycznej, a czasami sennej.
Nawet pies towarzyszący Augusto kończy mówić o dobru i złu, aby zakończyć serię niezapomnianych monologów. Głosy bohaterów zdają się dochodzić do poziomu słyszalnego, jakby ktoś odważył się opowiedzieć historię swojego życia.
Końcówka książki łączy w równym stopniu tragiczny smak i słodki posmak. Książka, która wiele wnosi do czytelnika w sumie różnych wrażeń w różnych lekturach.
Święty Manuel Good, Męczenniku
W pewnym sensie należy to rozumieć jako ulubione dzieło autora. Niejednokrotnie Unamuno rozpoznał, jak się w nią opróżnił.
A kiedy pisarz tak wielkiego znaczenia jak Unamuno poświęci się powieści, można być pewnym, że w cudownej mozaice o życiu i czasach, w których żył, odnajdziemy egzystencjalizm, ale i bardzo różnorodne impresje. Ángela Carballino upiera się przy przepisywaniu, jak się wydaje, całego życia, jakby było to sumą słów.
Jego chwalebna intencja zostaje potwierdzona, gdy mówi nam, kim był Don Manuel Bueno. Ponieważ ks. Manuel, proboszcz przychodzi wyznać, że już nie wierzy w Boga. To jest jak budzenie się na wezwanie. A motywy księdza są równie jasne, co oświecające dla wszystkich.
ciocia Tula
Stanie się tak ze względu na muzykalność tytułu. Prawda jest taka, że ta powieść jest jedną z tych, które ktokolwiek wymienił jako pierwszy. Nie zaprzeczam, że to dobra powieść, ale nie ponad dwie pozostałe. Historia emanuje agonizmem, który zdaje się określać we wszystkich jej działaniach, czym była Hiszpanka z początku XX wieku.
Niewolnica zasad moralnych i zdecydowana unieważnić siebie na rzecz rodziny, będąc jednocześnie ofiarą namiętności uwięzionych między jej kośćmi a duszą. Nie stając się powieścią głoszącą feminizm, wydaje się, że rozwija skrzydła w kierunku wewnętrznego wyzwolenia każdej osoby.
Samozaparcie jest dobre dla męczenników, świętych i innych, ale uznanie i przejęcie wewnętrznych namiętności jest postawione jako niezbędną równowagę. Unamuno zdawał się intuicyjnie wyczuwać, że wiele kobiet przedstawionych w przesadzie cioci Tuli chciałoby lepszych scenariuszy niż te.
