Znanych jest niewielu pisarzy, którzy uczynili pseudonim swoim oficjalnym nazwiskiem, daleko wykraczającym poza zwyczajowe lub popularne użycie, które służy celom marketingowym lub które zakłada przebranie pisarza, aby stał się inną osobą. W przypadku Marguerite Crayencour, użycie jej anagramowanego nazwiska wywodziło się, gdy w 1947 r. została obywatelką Stanów Zjednoczonych, z oficjalnego statusu znanego na całym świecie Yourcenar.
Między anegdotą a tym, co fundamentalne, fakt ten wskazuje na swobodne przejście między osobą a pisarzem. Ponieważ Marguerite Crayencour, poświęcony literaturze we wszystkich jej przejawach; odkrywca liter z jego klasycznych źródeł; a dzięki swoim nieograniczonym zdolnościom intelektualnym do narracyjnej erudycji w formie i treści zawsze poruszał się z mocną wolą i niezbywalnym zaangażowaniem w literaturę jako sposób życia oraz jako kanał i fundamentalne świadectwo człowieka w historii.
Wykształcenie literackie samouk, typowe dla kobiety, której młodość przypadła na okres Wielkiej Wojny, jej zainteresowania intelektualne wyniosła z postaci ojca. Z jej arystokratycznymi korzeniami, dotkniętymi pierwszym wielkim europejskim konfliktem, postać kultywującego ojca pozwoliła tej utalentowanej młodej kobiecie na wzmocnienie.
We wczesnych latach pisarskich (pierwszą powieść napisała już w wieku dwudziestu lat) udało jej się pogodzić to zadanie z tłumaczeniem na jej ojczysty francuski wielkich autorów anglosaskich, takich jak ona. Virginia Woolf o Henry James.
A prawda jest taka, że przez całe życie kontynuowała to podwójne zadanie rozwijania własnej twórczości lub ratowania Francuzom najcenniejszych dzieł spośród greckich klasyków lub innych dzieł, które ją nawiedzały podczas częstych podróży.
Własna praca Marguerite jest uznawana za wysoce rozbudowany zestaw prac, pełen mądrości w formie równie wyrafinowanej, co pouczającej. Powieści, wiersze czy opowiadania tego francuskiego autora łączą błyskotliwą formę z transcendentalnym tłem.
Uznanie dla całego jej poświęcenia nastąpiło wraz z pojawieniem się jako pierwsza kobieta w Akademii Francuskiej w 1980 roku.
Top 3 polecanych książek autorstwa Marguerite Yourcenar
Wspomnienia Hadriana
Pomysł polegał na uchwyceniu czegoś w rodzaju gazety prezentowanej w odcinkach w czasopiśmie La Table Ronde.
Pomysł, który dzięki porywającemu przedstawieniu historii cesarza, znającego największą chwałę Cesarstwa Rzymskiego, zdobył rzesze czytelników i kilka lat później stał się najbardziej cenioną powieścią autora. Czytanie tej książki jest aktem wspaniałej mimikry.
Od największej chwały człowieka do najbardziej podstawowego popędu, wszystko można odczytać z tą samą partyturą ostatecznie wspólnej ludzkiej duszy.
Nie chodzi o obfitość w epopeję czy mit postaci tak odległej, jak bliskiej mitologii rzymskiej, powieść doskonale ustawia scenę, ale także zagłębia się w ludzkie motywacje, przezwyciężając ich sprzeczności i pokonując decyzje, które nimi kierują.
I to właśnie los, który składa się na nasze dni, od najsłynniejszych postaci po te o najbardziej anonimowej egzystencji, sprawia, że ta powieść jest całkowicie empatyczną lekturą, która sprawia, że żyjemy w sercu i mózgu największego z cesarzy Latynosi.
Alexis lub traktat daremnej walki
Często zdarza się, że w krótkiej narracji znajdujemy klejnoty, które można przeczytać za jednym posiedzeniem, a które mimo to pozostawiają posmak wielkiej pracy w swojej syntezie. Nie jest łatwo dojść do najgłębszego z krótkiej prezentacji, chyba że trafimy na autora z wydziału Marguerite.
W swoim epistolarnym charakterze ta krótka powieść podejmuje temat najbardziej wyzwolonej miłości w czasach, gdy wyzwolenie w tej dziedzinie brzmiało jak utopijny hymn. Tylko kobieta, zawsze w walce i usprawiedliwieniu, mogła stanąć przed szczerym zadaniem realizmu miłości we wszystkich jej przejawach.
Alexis pisze do swojej żony, aby wyjaśnić wszystko, co dotyczy jego własnej duszy, wszystko, co zawsze grzebał między obyczajami a moralnością. Twoje pisemne zeznanie obciąża wartość zwolnienia złożonego zeznań. Walka człowieka z samym sobą jest najgorszą z bitew i nadal jest toczona zbyt często.
Nie chodzi tu o dążenie do rozpusty jako przestrzeni współżycia, lecz o rozpoznanie wewnętrznego forum każdego człowieka, o ukazanie ecce homo, jakim jesteśmy wszyscy, wystawieni na oczekiwania wobec siebie oparte na rolach.
Krótka powieść, która właśnie w swojej zwięzłości optymalizuje język w kierunku najgłębszego zrozumienia. Jeden z tych małych klejnotów, które każdy powinien przeczytać, aby się zrozumieć i zrozumieć.
Coup de grace
Najbardziej znana późniejsza krótka powieść «Kronika przepowiedzianej śmierci» kontynuuje tę linię, o ile ma intuicyjne zakończenie, które mimo wszystko z całą mocą zwraca naszą uwagę na jej wcześniejszy rozwój. Historia opisująca zamierzone losy Erica, Conrada i Sophie, niczym bogowie stworzeni przez wszechwiedzących czytelników.
Tylko sam Bóg nie jest świadomy tego, co dzieje się wcześniej, w tym czasie z góry przyznanej wolnej woli, który zawiera w sobie każdą ludzką duszę do pełnego rozwoju, aż do tragedii, która ostatecznie pisze koniec wszystkiego.
A miłość jest właśnie tym doskonałym polem rozwoju wolności bycia. Plany miłosne są niezbadane, jeśli pozwala się ustąpić uczuciom, tym bardziej, gdy okoliczności zawsze wskazują na niemożliwość najbardziej wyzwolonej miłości.
Całkowicie się nie zgadzam! Alexis nie jest najlepszą powieścią Yourcenara, nawet przez naśladownictwo. Być może Wspomnienia Hadriana, ale na liście jego najlepszych dzieł nie może zabraknąć Opus Nigrum.
Dziękuję Wiktorze.
Różnice zawsze wzbogacają. Nie umieściłem pierwszego, idzie drugi. Ale daj spokój, to bardzo subiektywne. Dla mnie Alexis jest postacią, w której pojawia się dziwna empatia, która mnie przekonała. Rolka epistolarna nadaje mu bardzo intymny punkt, który jeszcze bardziej cię przybliża.