3 najlepsze książki Federico Garcíi Lorki

Jak tylko zacznę, muszę przyznać, że moje spojrzenie na Federico Garcia Lorca jest nieco przekrzywiony. Ponieważ moje podejście do poezji zawsze było nieudane (liryczne ograniczenia jednego), więc mogę tylko komentować tego andaluzyjskiego autora i uniwersalnego geniusza od jego prozaicznej strony, tego, który związał go z teatrem utworami tak uniwersalnymi jak jego wiersze. Coś podobnego przydarzyło mi się w czasie, gdy pisałem o Beckera. W obu przypadkach trzymam się strony czysto narracyjnej.

Chodzi o to, że nie da się zaprzeczyć, że słuchając wiersza Lorki recytowanego z głęboką pasją, jak „Połów i śmierć” z tą litanią około piątej po południu, coś się porusza nawet w najbardziej bluźnierczym, takim jak ja. Ale obfite czytanie wierszy kończy się ambrozją na pysk osła, jak kaganiec służącego.

Więc jeśli zaszedłeś tak daleko, wiedz, że go znajdziesz wybór prac Lorca w tym typowym dla dramaturgii przedstawieniu, w którym elegancja, melancholia i krytyczny rewizjonizm hiszpańskich manier ustępują miejsca scenom wibrujących wątków o miłości i śmierci.

Wszyscy uprzedzeni i nie zagłębiając się w bolesne okoliczności życiowe, które oprócz geniuszu zbudowały mit i które niestety skazały na śmierć osobę i co mogłoby być jeszcze bardziej chwalebnym dziełem, chodźmy tam z moim wyborem ...

3 najlepsze polecane książki Federico Garcíi Lorca

Dom Bernardy Alby

Jeśli etykiety są naprawdę przydatne do czegokolwiek, renomowane pokolenie '27 połączyło ducha awangardy, który pojawiał się w gronie wielu innych autorów, takich jak Lorca.

Ziarno nowoczesności ogarnęło wszystkich tych autorów, którzy pogrupowani według potrzeb akademickich w zakresie badania literatury, po prostu zaproponowali formalną regenerację języka z naturalną progresywnością zmian czasu.

Praca ta ma charakter zarówno ciągły, jak i w istocie przełomowy, gdyż pozorna tragedia Bernardy, opłakującej ją z zewnątrz w okresie wdowieństwa, aż do momentu, gdy obowiązkowy czarny mężczyzna w końcu zajmie ją od tej narzuconej z zewnątrz ostentacji aż do głębi duszy. Wszystko, co otacza Bernardę, musi trwać w tej długotrwałej żałobie.

A jednak córki znajdują sposób, aby uniknąć obecności matki, która stała się eksterminatorką wszelkiej nadziei. Dramatyczne zakończenie odsłania okrutne korzenie moralności narzuconej pomimo wszystkiego, czego doświadczyliśmy.

Krwawe wesele

Najbardziej liryczne dzieło teatralne Lorki poruszone argumentem, który ostatecznie przesiąkł scenografią wersami o miłości i złamanym sercu, melancholii i frustracji duszy z powodu niemożliwości miłości, która nie była już romantyczna, ale wypaczona moralnymi nawykami i odrzuceniami.

Sceny posuwają się naprzód przeładowane symbolami typowymi dla wersetów, które śpiewają do łez, do ciemności, a także do niezwyciężonej namiętności i wrzącej krwi.

Pełne aromatu południowych namiętności dzieło porusza kwestię szaleństwa niemożliwego w oczach innych. Praktycznie anonimowe postacie stają się symbolami zlewającymi się z księżycem lub śmiercią, swoistą teatralną bajką z najbardziej przyziemnej tragedii niemożliwej miłości.

Yerma

Cykl życia był maksymą, która do dziś wspiera religijne związki małżeńskie. Ale teraźniejszość nie ma nic wspólnego z tymi dniami, kiedy bezpłodne łono stało się dla kobiety otchłanią nieprzezwyciężonej pustki, symbolem oczekiwanego końca.

Coś na kształt wyparcia się Boga kobietom, nowej winy Ewy, niespełnienia swojej zasadniczej roli. Tylko Yerma zna pochodzenie jej tragicznego losu. Juan nie jest człowiekiem zdolnym do wytworzenia zarodka życia w swoim łonie.

Tragedia zbliża się wówczas do człowieka niczym miecz Damoklesa, który zawsze dosięgnie go przed obliczem... W połowie drogi pomiędzy tragedią macierzyństwa, które nie nadchodzi, a poczuciem, że wszystko rodzi się z moralności wstecznej i obwiniającej, następują Sceny siebie nawzajem z wizją szaleństwa pojawiającą się z coraz większą intensywnością.