Pojawienie się nurtu odczarowania i formalnego rozhamowania jako nurtu literackiego miało także swoje europejskie odbicie poza amerykańskimi echami Bukowski y compañía(de hecho, considerando que este referente emigró hacia Estados Unidos desde Alemania, la tendencia puede entenderse de ida y vuelta).
Chodzi o to, że Alana Sillitoe, prácticamente coetáneo de Bukowski también desempeñó es narrativa impregnada de realismo sucio y decadente. Si hay que hacer algunas distinciones entre ambos exponentes, me atrevería a apuntar que en Sillitoe esa tendencia «sucia» se aliviaba en una especie de eco esperanzador, solo que sin un horizonte muy claro. Menos alcohol, menos sexo y menos drogas pero la misma sensación de vacío y rebeldía.
W Anglii, skąd pochodził Alan i gdzie robił karierę literacką, został włączony do nurtu „młodych gniewnych”, etykietki, która jak to często bywa, pozostała dla potomności raczej niechcianym przezwiskiem niż niechcianym przydomkiem. jako kolejna rzecz.
La cuestión es que a la postre Alan se erigió como uno de esos cronistas alternativos que esbozó las miserias del siglo XX desde la parcela de lo personal, extendido gracias a la famosa etiqueta hacia algo generacional.
Top 3 najlepszych powieści Alana Sillitoe
Samotność biegacza długodystansowego
Alienacja to prawdopodobnie los, jaki czeka każdego, kto urodził się w niewłaściwej okolicy, w najbardziej nieodpowiednim czasie.
De eso nos habla Alan Sillitoe. Y sin embargo en esta propuesta narrativa rezuma esa sensación de querer, de pretender alcanzar algo distinto a lo que el destino deparaba a tantos y tantos jóvenes de los tiempos jóvenes de Alan, allá por los 50 y 60. Aquí conocemos a Colin Smith un joven dotado para correr y que en cierta forma podría inspirar a todo «runner» actual que busque en el sencillo deporte de calzarte y salir a la calle una forma de evasión.
Tylko przypadek Colina jest radykalny. Ich wspomnienia są sumą frustracji i mieszanych wrażeń, młodzieńczej energii i murów wzniesionych przez sam fakt przynależności do grup mniej uprzywilejowanych.
Junto a Colin descubrimos a muchos otros jóvenes que complementan ese escenario de derrota en el mismo momento en el que se hacían adultos de suburbios donde la vida era otra cosa…
Sobotni wieczór i niedzielny poranek
Para los amantes de las etiquetas, esta novela es la que supone el aldabonazo con el que la generación de Sillitoe se presentaba ante las puertas de la realidad con la rabia, las frustraciones, la culpa y la perdición, toda esa suma de actitudes colmadas como única respuesta al vacío.
A jednak i w tej powieści jest motywacja i wymówka, a także próba odpokutowania za grzechy i pojednania. Arthur Seaton żyje rozpustą sobotnich wieczorów, gdzie żadna moralność ani zasady nie mogą wyznaczać granic.
Nie posuwając się tak daleko, by szukać łatwej moralności, z lektury wyłania się intencja przemieniająca, przebudzenie na kacu do surowych konsekwencji znalezienia jedynie w buncie fałszywego szczęścia ulotnego.
Angielska literatura klasy robotniczej, z akcentem szarych ścian i nieba, wszyscy spadkobiercy rewolucji przemysłowej i alienacji rozciągającej się z pokolenia na pokolenie.
Życie bez zbroi
Wspomnienia i ich biografie należy zawsze traktować jak własną powieść. Tym bardziej, jeśli osoba, która ją podpisuje, jest pisarzem. I to właśnie zrobił Sillitoe w tej książce. Trudy chłopca z Nottingham, czas spędzony w wojsku jako jedyny sposób, aby stać się mężczyzną pod szantażem państwa u władzy.
Przetrwanie dorosłego i jego zaangażowanie w opowiadanie o rzeczywistości wielu takich jak on, dzieci z sąsiedztwa, które nadal takie są, dzieci bez dzieciństwa zmuszanych do bycia dorosłymi wykorzystywanymi przez całe życie.
Jak mówię, autobiografia w podstawach faktów, ale i bolesna kompozycja literacka o tych przegranych, zanim jeszcze zagrali.
