Przy wielu okazjach wychowano nas jako morderczego psychopatę jako faceta, który również wplątuje się w jakiś złowrogi, zły hazard. Innymi słowy, chodzi o zabijanie określoną liturgią, pozostawiając wskazówki do szalonej gry. Morderca z pretekstem geniuszu prowadzi śledczego dyżurnego przez labirynty swego umysłu.
Y Karin Fossum, (który nigdy nie przestał nas zadziwiać w poprzednich powieściach, takich jak Diabelskie światło o Nie oglądaj się), chciał rozpocząć nową grę w grze, ale całkowicie łamiąc zasady. Bo odkąd poznaliśmy Riktora, wiemy już, że w podziemiu uprawia on rodzaj eutanazji, w której na podstawie chorej wielkoduszności decyduje, kiedy dziadek powinien odejść ze świata.
Może to zrobić, ponieważ pracuje jako pielęgniarka w domu opieki i do tego popołudnia, kiedy policja weszła do jego domu, myślał, że wszystko idzie doskonale.
Jednak jego ostateczne aresztowanie całkowicie go zaniepokoiło. Ci gliniarze nic nie wiedzieli o jego złych obowiązkach kończących życie tak wielu starszych ludzi... Niewątpliwa ironia doprowadziła go do więzienia za przestępstwo, którego nie popełnił.
Tak więc Karin Fossum wywraca grę do góry nogami. To Riktor musi wymyślić, jak ujawnić rzeczywistość swojej niewinności, nie przekierowując wskazówek dotyczących jego prawdziwego morderczego występu. Bo… prawda jest taka, że Riktor tęskni za pracą w domu opieki. Tylko tam mógł zamknąć się jeden po drugim z tyloma dziadkami i babciami, by w końcu opuścić zasłonę ich życia, obserwując, jak światło zanika w głębi jego źrenic.
Możesz teraz kupić powieść, którą widzę w ciemności, nową książkę Karin Fossum, tutaj: