Patrzenie w nieskończoność może być jedną z najbardziej satysfakcjonujących i jednocześnie najbardziej niespokojnych czynności. Leżąc na trawie na łące, bez sztucznego zanieczyszczenia, można poczuć się jak astronauta, który wyruszył, by przeprowadzić konserwację statku, albo jak Bóg w dniu, w którym wyruszył, by stworzyć wszechświat, albo jak najmniej znaczący stworzeń, istot z najodleglejszych światów...
Nie mów mi, że to nie brzmi tak wspaniale, jak jest niepokojące.
Dlatego też uznanie przestrzeni za scenerię dla powieści zakłada już wartość dodaną, która może prowadzić do opowieści o przetrwaniu, egzystencjalizmie, science fiction, a może nawet o miłości.
Problem w tym, że gdy tylko zaczynamy czytać sprawę, patrzy się zaciekle na tragedię. Astronauci Carys i Max zostają pozostawieni na pastwę losu w przestrzeni, która złowrogo obejmuje ich swoimi czarnymi płaszczami.
Ten czas jest tam względny, już wiemy. saga o Odyseja w kosmosie autorstwa Arthura C. Clarke'a, który niedawno recenzowałem, rozwinął już tę ideę linii czasu, jaką znamy, rozbitej przez eter, który niewiele rozumie o prawach prostej niebieskiej planety.
A jednak Carys i Max wiedzą, jaki jest ich czas tam na górze, w tej czarnej przestrzeni odległych iskier i bez zegara, który by nią rządził.
Mają tlen na 90 minut... Jako dobrzy naukowcy szybko dokonują obliczeń i wyjaśniają, że razem nie mają szans na powrót do ciepłego błękitnego schronienia, które wydaje się jednocześnie bliskie i dalekie.
Który z dwóch astronautów będzie miał taką możliwość? Dlaczego ktoś miałby oddać swoje ostatnie tchnienie życia na rzecz innego?
W tej powieści jest tyle samo pytań, co odpowiedzi. I wszystkie mają to coś, co utrudnia połykanie śliny. A może następnego lata, kiedy położysz się, aby zobaczyć niebieską kopułę pełną gwiazd, będziesz tam szukać kogoś innego...
Możesz teraz kupić powieść dotknąć gwiazd, książka Katie Khan, tutaj: