Był czas, kiedy mieszkanie w koszarach Gwardii Cywilnej wiązało się już z pewnym niepokojem, niepokojem lub wręcz terrorem. Nie tak dawno. Z mojej perspektywy proste wspomnienie przekształcenia baraku wraz z otaczającym go krajobrazem w otoczony murem pawilon nabiera teraz znaczenia tego, co oznaczało życie w koszarach przez wiele lat.
Mówię ze swojej perspektywy, ponieważ jest dla mnie ciekawa, jak to teraz widzę i jak wtedy to rozumiałam. Koszary Gwardii Cywilnej w moim mieście były miejscem, do którego uczęszczałem ze względu na przyjaźń z synem Gwardii Cywilnej. Wychodziliśmy do podcienia między domami i tam bawiliśmy się widokami ulicy za donicami. I nagle ciemność, mur zamknął cały widok na ulicę... Jako dziecko nie przywiązujesz wagi do tego, co robią dorośli. Właśnie go zamknęli.
Życie w takim napięciu rozciągającym się ze szczególną wściekłością na takie ciało musiało być niezwykle trudne. Bitwa, taka jak magazyn, była nieco nierówna. Ci, którzy mają broń, używają jej i zabijają, nie poddają się żadnym moralnym czy prawnym nakazom. A wcześniej walka jest zawsze nierówna. Gwardia Cywilna walczyła z tym wszystkim, wyrosła z tysiąca i jednego ataków i stała się kamieniem węgielnym, aby móc uciszyć terroryzm ETA.
W tej książce dowiadujemy się, jak tę bitwę przeprowadziło ciało i jak przetrwały ją rodziny. Ponad 200 zabitych i znacznie więcej rannych to haniebny bagaż w kierunku pokoju, cena bez możliwej rekompensaty, ale z dumą z obrony życia ponad wszelką ideologią, która kończy się chwyceniem za broń, próbując narzucić jego kryteria.
Świadectwa o tym, co działo się przez tyle lat, ból i napięcie społeczne jako jedyny społeczny podbój wrogów ludu, wszystkich ludzi, jakiegokolwiek narodu. Ponieważ ci, którzy uzbroili się, by szukać sprawiedliwości, stracili wszelkie uzasadnienie od momentu, gdy chwycili za pierwszą broń.
Możesz kupić teraz Krew, pot i spokój, nowa księga Lorenzo Silva, we współpracy z Gonzalo Araluce i Manuelem Sánchezem, tutaj: