Ostateczną przyczyną wszystkich lęków jest śmierć. Fakt, że jesteśmy śmiertelni, zbędni i przestarzałi, prowadzi nas poprzez rozum i sumienie do wszystkich lęków, które możemy żywić lub rozwijać. I w ten sposób Javier Beristain odgrywa metaforę śmierci wszystkich, skupionych w pochowanych zwłokach bez imienia. Ostateczny wyrok nie zawsze oznacza ostateczne wyroki…
Jak bardzo złowieszczy może być człowiek pochowany haniebnie bez nagrobka, który upamiętniłby jego imię w tej fałszywej marmurowej wieczności? Jakie tajemnice chcieli ukryć pod ziemią samotnego grobu?
Postać, która najwyraźniej chciała wymazać ją z powszechnej wyobraźni. Być może pochowany, szukając ochrony Boga, aby swoją niefortunną pamięć i swój zły wpływ zachował jedynie chroniony przed robakami i rozkładem.
Upływ czasu zdaje się zacierać wszelkie ślady bezimiennego trupa. Ale za zamkniętymi drzwiami wielu wie, wciąż pamięta...
Była przemoc, było szaleństwo i całkowite poddanie się złu. Problem w tym, że teraz Julián chce wiedzieć, chce potrafić dostrzec przyczyny takiego porzucenia w zapomnienie. 50 lat to dużo czasu, ale przeszłość zawsze można usunąć. Kiedy wspomnienia zostaną wskrzeszone w teraźniejszości, kiedy ziemia, pod którą ukryła się powszechna świadomość, zostanie usunięta, zawsze mogą obudzić nowe potwory.
To, co się wtedy stanie, może nie być tego warte. Jest więcej niż prawdopodobne, że prawda powinna zawsze pozostać ukryta w podziemnym świecie, który może, ale nie musi, znajdować się kilka metrów pod ziemią. Ale w każdej prawdzie jest coś nieodpartego magnetyzmu i gdy Julian zbliża się do niej, jest zmuszony iść naprzód, bez względu na to, co się stanie.
Możesz kupić książkę Czyściec: zagubione dusze, najnowsza powieść Javiera Beristaina Labaca, tutaj: