Sugestywna mieszanka tego, co historyczne i intrahistoryczne, uwodzi każdego czytelnika teatralnością tego, co było widziane w pierwszej osobie, by stać się, dokładnie, pełniejszą Historią.
Ocalałe z jakiegokolwiek bliskiego okresu, ale poddane bardzo różnym okolicznościom, to ci bohaterowie teatru, którzy interweniują bardzo blisko nas, opowiadają nam swoje cierpienia i chwałę, przekazują ostateczną prawdę świadectwa wydestylowanego z faktów.
I nikt lepszy niż Soledad Puertolas, dzięki temu obcowanie z fabułą intymnością zamieniło się w spisek ku emocjom, o zaproszenie do świata drugiej połowy XX wieku. Z centrum hiszpańskiej przyszłości, z jej bratobójczą wojną i późniejszą dyktaturą, podróżujemy z trzema kobietami, które najpierw zabierają nas z najbardziej brutalnej Hiszpanii, a następnie wstecz, do innych historycznych kontekstów świata, który nie oznacza zupełnie innej ewolucji jak dla niekończących się konfliktów; Atakowany z jakichś frontów lub innych, przez jakieś propozycje polityczne lub inne.
Ekscytujące świadectwa z XX wieku, w których Historia podążała jedna za drugą jako alternatywa zainteresowań, które nigdy nie kończyły przeczyszczania horyzontów i w których życie zawsze było przygodą z ciemnymi perspektywami tragedii.
W skali osobistej panorama ograniczała się do tych wzlotów i upadków świata między ideologiami, które przetaczały się z jednego kraju do drugiego, poruszając serca w kierunku rewolucji, które ostatecznie zostały stłumione w najbardziej głośnej porażce; lub w kierunku najgorszego ze źle zarządzanych zaników sukcesu.
Ale łatwo się domyślić, że jest wzbogacony taką narracją, jak ta o frakcjach, przemocy, wojennych bębnach czy kwitnących interesach gospodarczych, zawsze ta ludzka strona zostaje zgubiona wśród tak wielu manichejskich napięć. Dusze trzech wiodących kobiet są odpowiedzialne za przekształcenie historii w doświadczenia, wrażenia, emocje w tym błysku ludzkości stojącej w obliczu otchłani. Elvira, Alba i Valentina komponują swoje uwertury o tym, co mają żyć i głośno deklamują arie swoich okoliczności, między dialogami nawet z własną duszą, między chórami wojen, które nigdy nie przestają grać w tle.
W końcu najbardziej ekscytujące historie wewnętrzne przekraczają wymiar jakiegokolwiek kontekstu. A najbardziej fascynujące akty tego, co się wydarzyło, prawie nigdy nie są zawarte w oficjalnych scenariuszach. Miłość, poczucie winy, rozpacz i powrót do nadziei nie mają żadnej możliwej kroniki.
I tak właśnie należy dziękować powieściom takim jak ta, w której literatura znów odgrywa wiodącą rolę w istocie ludzkiej.
Możesz teraz kupić powieść Muzyka operowa autorstwa Soledad Puértolas, tutaj: