Odkrycie Zwycięzca Drzewa przypuszczalnie, według mojego zrozumienia, nowy wariant w powieści kryminalnej. Historie, przypadki, które łączą się z najgłębszymi uczuciami o tragizmie życia z pojęcia zbrodni, przemijania życia, w rękach mordercy na służbie, w wielu przypadkach przekształciły się również w pochodną lęków i wątpliwości samych badaczy, jako egzystencjalne nemezis materializujące się zarówno w swoich ofiarach, jak i ich prześladowcach, w obliczu złowrogich odbić własnego życia unoszącego się nad otchłanią. A prawda jest taka, że w tym sensie Obozy Joaquin wydaje się nabierać wyimaginowanego podobieństwa.
W ten sposób uzyskuje się ogólne napięcie, które przebiega przez każdą pracę od całkowitego niepokoju. I ta wielokrotnie nagradzana powieść Nagroda Azorin 2019 dla mnie wpisuje się to w mniej lub bardziej nową ideę czarnego gatunku skupionego na thrillerze życia, gdy fale wszystkich postaci rozbrzmiewają w kierunku melancholijnej kompozycji, kierowanej psychologicznym napięciem, które dociera do wszystkich brzegów.
Claudia Carreras od jakiegoś czasu kołysze się na tych wodach. Strata naznacza ich codzienne życie tym ciężarem, który tylko czas może w końcu uwolnić, ale w międzyczasie przygniata sumienie. Mimo to, bez ukochanego Tomasa, z którym dzieliła walizki i łóżko, lot do przodu prowadzi ją z Madrytu do Walencji, mając nadzieję, że Morze Śródziemne skieruje złe fale na inne odległe wybrzeża.
Wkrótce po przybyciu na miejsce jej pierwsza sprawa nęka ją niepewnością jej szczególnej sytuacji. Zniknięcie Lary Valls, bardziej niż aseptyczny przypadek, nabiera bardzo szczególnego charakteru, w którym każdy krok w kierunku jej ratunku lub odkrycie jej ciała wprowadza ją w spiralę, w śmiertelną inercję.
Nie ma nic gorszego niż drastyczne wczuwanie się w ofiarę sprawy. Ale Claudia stopniowo odnajduje w mimice z Larą dziwną przystań wygodnej melancholii, gdy dzieli z Larą ścieżki zatracenia.
Możesz teraz kupić powieść „Sylwetka zapomnienia”, nową książkę Joaquína Campsa, tutaj: