Kamienne radio, autorstwa Juana Herrery

Są rzeczy, które pomimo swojej bezwładnej natury kumulują życie. Tak jest w przypadku tych radiotelefonów Galena, które wybuchły na początku XX wieku, kiedy możemy je zobaczyć w muzeum lub na wystawie, a nawet w domu jednej z tych uprzywilejowanych osób, które wciąż mają egzemplarz, możemy są zafascynowani ich podstawową prostotą i jej cudownym znaczeniem.

W uroku prostoty, która w epoce komunikacji i połączenia wydaje się nam czymś niepojętym, harmonijna symfonia układa się pomiędzy przeszłością a teraźniejszością, rzeczywistością a fantazją.

I właśnie tam porusza się w swoim Juan Herrera debiut literacki Kamienne radio. Wykorzystując kamień węgielny, jakim staje się stary aparat, otwiera się przed nami przeszły świat, pełen czasami dziwacznych, groteskowych postaci, wszystkich bohaterów wewnątrzhistorii przeszłości kraju, który nigdy nie wyszedł z wojny i zapomnienia w jakie ludy pozostały i ludzie tamtych czasów. Wyobcowanie jako sposób na życie dla wszystkich, którzy żyli bez problemów, nieświadomi tego, czy świat się kręci, czy nie, jeśli w ogóle tak się działo.

Powieść, która raz budzi w nas uśmiech i współczucie z niewinności, a czasem z hałasu. Ale jednocześnie oferuje nam zaskakujące sceny pełne transcendencji i mądrości. I jest tak, że kiedy zaczynasz myśleć, że ci, którzy nie przyłączyli się do postępu, tkwią w tego rodzaju Babiach (między rzeczywistością a fikcją), nie wiedząc nic o tym, jak wszystko działa, w końcu ulegasz nieznajomości swojego kulturowego centryzmu.

Wracając do Hiszpanii, o której zapomniano przez większą część XX wieku, odnajdujemy smak utraconej osobliwości, łotrzykowości jako sposobu życia i jutra jako przyszłości. Tymczasem miejscowi, którzy zajmują te strony, będą co wieczór gromadzić się wokół kamiennego radia, czekając na wieści z reszty świata spoza ich własnego świata.

Możesz kupić książkę kamienne radio, pierwsza powieść Juana Herrery, tutaj: