Śmierć i co ona oznacza dla tych, którzy jeszcze żyją. Żałoba i poczucie, że strata rujnuje przyszłość, ustanawia przeszłość, która przybiera wyraz bolesnej melancholii, idealizacji szczegółów, które kiedyś były proste, ignorowane, niedoceniane. Anegdotyczna pieszczota, która już nigdy nie powróci, ludzkie ciepło, pocałunek..., wszystko dzieje się, by nabrzmieć wyobrażeniem o wyidealizowanej przeszłości.
Lena była szczęśliwa z Jonasem. Wydaje się łatwo zrozumiałe, że tak się stało w świetle tragicznego wzruszenia, z jakim Lena prowadzi się do Tármino, miasta, z którym spędziła dużą część swojego życia, aż do brzemiennego w skutki pożegnania z tą niepokojącą na zawsze.
Prochy Jonasza barwią fioletową szarość lawendy rozsianej po bezkresnych polach. Każda drobinka jego kurzu, który kiedyś był ciałem i krwią, ma unosić się między prądami, aby osiąść wśród miękkiego zapachu duchowych ewokacji.
Ale każde życie, które się kończy, ma swoją historię, która nie zawsze pasuje do mnóstwa perspektyw tych, którzy dzielili obecność Jonasza.
A pod nieobecność ostatniej osoby, która mogłaby zeznawać w jego obronie, samego Jonása, historia przybiera kształt dziwnej mozaiki pomysłów, które nie pasują do układanki, którą Lena ułożyła na temat Jonása.
Przyjaciele, rodzina, przeszłość przed Leną. Życie Jonasa nagle wydaje się Lenie przytłaczające. Tę, która dzieliła całe swoje istnienie i która teraz odczuwa stratę kogoś, kto nie musi być taki, jak myślała.
Powieść, która zaprasza nas do rozważenia nieskończoności ludzkiej duszy. Dzięki Lenie dostrzegamy, kim był Jonás, dopóki nie dopełnią go trwające konflikty i tajemnice, które Lenie wydają się nierealne. Nikt nie jest układanką, którą ktoś inny mógłby sądzić, że ułożył. Okoliczności, chwile. Jesteśmy zmienni, zmienni i być może tylko w osłonie miłości możemy w jakiś sposób ukryć wszystko, czym też jesteśmy, ku naszemu ubolewaniu...
Możesz teraz kupić powieść Wspomnienie lawendy, nowa książka Reyesa Monforte, tutaj: