Istnienie może boleć. Niepowodzenia mogą powodować wrażenie świata, który każdego dnia koncentruje somatyczny ból. O tym, jak mieszkańcy Holt radzą sobie z bólem, jest tak powieść piosenka równinyautorstwa Kenta Harufa.
Prawdziwe człowieczeństwo, jako rodzaj wspólnego sumienia w obliczu bólu, czy to bólu przeszłości lub teraźniejszości, własnego lub cudzego, objawia się w życiu niektórych bohaterów, którzy z głębi serca przedstawiają okoliczności, w jakich przyszło im żyć. Chodzi o to, aby wiedzieć, czy można znaleźć jakąś rekompensatę za pech, za tak wiele zła, które czyha na osobę pozbawioną ochrony i pogrążoną w otchłani jej słabości.
Najciekawsze jest to, jak historia się rozwija, nie poddając się tragediom. Nie chodzi też o ukazywanie bohaterów, którzy są w stanie przezwyciężyć wszystko. Jest to raczej opowieść o żywotnym rytmie, który zawsze daje wytchnienie, aby profesor wraz z chorą żoną i dziećmi w chwili niezdolności umysłowej uczestniczył w ciężarze świata.
Zupełnie inny przypadek dotyczy dziewczynki w ciąży, która nie mieściła się w miejscu, które zawsze było jej domem. Moralność niektórych rodziców może doprowadzić do odrzucenia takiej obrazy miłości lub seksu w momencie, gdy potomstwo bardziej potrzebuje naturalizacji swoich „grzechów”.
Bardzo różne scenariusze i zasadniczo bardzo podobne. Cierpienie za życie sprzeczne z marzeniami, za rutynę smutku. Tylko, jakby to powiedzieć… Haruf kończy się uwypukleniem istotnego aspektu tragedii, jaką może być życie. I chodzi o to, że smutek ma swój cień, swoje przeciwieństwo, jak wszystko na tej planecie. Szczęście jest zawsze, nawet jeśli nawet go nie widać. To sprzeczne, ale im większa ilość czegoś, tym większa jednostka nabywa to, co trudno dostępne.
Doskonałe szczęście to ten nawias między stronami i ponurymi stronami. Haruf jest w stanie to zademonstrować głosem swoich bohaterów i konstrukcją scenariuszy.
Możesz kupić książkę piosenka równiny, nowa powieść Kenta Harufa, tutaj: