Pierwszą myślą, która mnie uderzyła, gdy odkryłem ten tytuł, było to, że zapewnia on bardzo kompletne wrażenie, pełne niuansów. Dźwięk wewnątrz igloo odbijający się między lodowymi ścianami, przenoszący się, ale nie mogący komunikować się pomiędzy powietrzem utrzymywanym w zimnie. Rodzaj surrealistycznej, onirycznej metafory komunikacji między ludźmi lub zimna, takiego jak samotność, smutek, niewygodne odosobnienie w chłodzie życia...
I w pewnym sensie książka Akustyka igloo składa się z tego. Dziesięć opowieści dostarcza obrazów chwilami niepokojących, czasem wprost surrealistycznych, ale zawsze transcendentalnych, wiecznych, jak zimny prąd zawieszony w powietrzu, gdzie podskakują dźwięki życia rzutowane pomiędzy rzeczywistością a wyobraźnią.
Najciekawsze historie przeżywają osobiste katastrofy, zaczynają się od frustracji lub pojawiają się jako marzenia rzutowane na szarość rutyny. A nie ma nic lepszego na dotarcie do duszy bohaterów wędrujących po tej książce, niż dotarcie do ich wyobraźni, przeniesienie ich światów pełnych niepowodzeń czy smutku przez nowy pryzmat wyobraźni.
To tak, jakby oni, bohaterowie, mogli czasami naprawdę uciec od swojego życia i zdobyć wizy na realizację swoich marzeń. Być może nie wiemy, co robi matka z dwójką dzieci na tylnym siedzeniu samochodu... ucieka czy wraca do domu? Ważne jednak, czy ma jeszcze jakieś marzenia o wędrowaniu i dotykaniu szczęścia. .
Pożegnanie ze światem na pokładzie kolejki linowej to bardzo trafny obraz dwojga starszych ludzi, którzy wiedzą, że są u bram niczego i wszystkiego... Świat pod ich stopami, posuwający się powoli, gdy oni suną po linie wiele metrów od ta kraina, która na ciebie czekała...
Możesz teraz kupić tom opowiadań Akustyka igloo, nowa książka Almudeny Sánchez, tutaj: