Jednym z wielkich trendów i zalet obecnej narracji jest tymczasowa fragmentacja, która prowadzi cię przez równoległe historie. Węzły, które mogłyby skomponować własną niezależną powieść, ale są przemieszane, tworząc podwójne doświadczenie czytania.
Ale nie jest to tylko kwestia kaprysu autorki, w tym przypadku Sofíi Segovii. W końcu nawet najbardziej odlegli, najodleglejsi mogą znaleźć zaskakującą bliskość, bliskość, która staje się motywem przewodnim zamienionej w mozaikę powieści.
Aniceto Mora to postać poruszająca fabułę, rodzaj cieniowego bohatera. Jego osobista historia związana jest z rajską wyspą Cozumel, gdzie jakiś czas później dwie pary małżeńskie spędzają wakacje za kurortowe ceny.
Wspomniany bohater w cieniu przywołuje ze swojej przeszłości wspomnienia niefortunnej przyszłości. Odrzucony przez wszystkich, począwszy od tych w jego domu, Aniceto jest zajęty wytyczaniem ścieżki swojego życia, z niewielkim szczęściem, zawsze uwikłany w proces dehumanizacji.
Bardzo różne są losy tych dwóch par, z którymi Aniceto dzieli przestrzeń, a nie czas. Jedynym pozornym nieszczęściem dla tych dwóch par jest burza, która uderza w nie wkrótce po wejściu na wyspę. I jeszcze...
A jednak jest samotność, zmęczenie, zapomniana miłość..., a Aniceto z cienia staje się niemożliwym wspomnieniem tych nowych okazjonalnych mieszkańców. Aniceto i turyści dzielą się stratą i rozpaczą. Znużenie życiem i przygnębienie z powodu wąskiego marginesu, jaki daje im własne tchórzostwo.
W pewnym sensie może to brzmieć jak opowieść metafizyczna, egzystencjalna. I to jest. Ale mimo to, w jakiś niewytłumaczalny sposób, fabuła porusza się lekko do przodu. Fascynujące kompendium między głębią pomysłów a lekkością w prezentacji i rozwinięciu.
Niewątpliwie interesująca lektura tego meksykańskiego autora, który wystartował już z El murmurlo de las abejas.
Możesz kupić książkę Huragan, nowa powieść Sofíi Segovii, tutaj: