W pewien sposób Pierre'a Lemaitre'a jest Arturo Perez Reverte Francuski ze względu na swoją wszechstronność. Przekonujące i szybkie w wątkach gatunku czarnego z ambicją przedstawiania naszego podziemnego świata; niepokojący w swym realizmie zdecydowany obnażyć tak wiele nieszczęść; fascynujący w fikcjach historycznych z transcendentnym powołaniem z najbardziej soczystych intrahistorii.
Z tej okazji zwracamy się do trzecia odsłona sagi „Dzieci katastrofy”, rozpoczęty w 2013 r., być może bez zamiaru kontynuacji, ale wznowiony w latach 2019–2020 z dwoma oddzielnymi księgami. Aby stworzyć trylogię z tragicznym posmakiem XX wieku już rozważanego między nostalgią a koniecznym zapomnieniem.
Sekrety rodzinne, kolosalne postacie, zwroty akcji, tragedia i wodewil w potężnej narracji, mistrzowskie bliskie wypadu Lemaitre'a do międzywojennej Francji.
Tej wiosny 1940 roku. Trzydziestoletnia Louise Belmont biegnie naga i zakrwawiona wzdłuż Boulevard de Montparnasse. Aby zrozumieć makabryczną sytuację, której właśnie doświadczyła, ta młoda nauczycielka musi pogrążyć się w szaleństwie niezrównanego historycznego momentu: podczas gdy wojska niemieckie nieubłaganie zbliżają się do Paryża, a armia francuska jest w pełni rozwiązana, setki tysięcy przerażonych ludzi uciekają w poszukiwaniu bezpieczniejszego miejsca.
Uwięziona w tym bezprecedensowym exodusie i zdana na łaskę niemieckich bomb i losu, życie Louise w obozie nad Loarą skończy się przekroczeniem życia dwóch dezerterujących żołnierzy z linii Maginota, namiętnego podporucznika wiernego swoim zasadom moralnym i historycznego księdza zdolny do stawienia czoła wrogowi.
Możesz teraz kupić książkę „Zwierciadło naszych smutków”, powieść Pierre'a Lemaitre'a, tutaj: