Między archeologią a fikcją. Wszystko, co jest nadal przedmiotem badań na temat nazizmu, nadal czerpie z rzek atramentu. Być może chodzi o zrozumienie tego, co niezrozumiałe, albo o uzdrowienie głębokich, organicznych ran. Chodzi o to, że taka proliferacja dzieła literackie fikcji lub non-fiction oznacza, że świat wciąż jest straumatyzowany przez najgłębszą część nazizmu, tajniki machiny zagłady.
Jeden z wielkich ideologów, znany jako architekt Zagłady: Alfred Rosenberg, pisał swój dziennik. A nie tak dawno ten złowrogi blog stał się publiczny. Przy takim materiale wyjściowym to książka Pamiętnik diabła, kończy się to rozbiciem wszystkiego. Metalitarny zamiar próby uzyskania ostatecznej prawdy, którą mogła skrywać tylko dusza tego człowieka.
Niewątpliwie eksterminacyjna praca musiała znaleźć wewnętrznych zwolenników i przeciwników, których uciszano stosownym obmyciem sumienia lub bezpośrednim unicestwieniem. Alfred Rosenberg zwrócił na to uwagę i wiele innych. Ale przede wszystkim jego pamiętnik wykazywał nienawiść do Żydów, marksistów, komunistycznych Rosjan i wszystkich innych, którzy mieli wyznawać doktryny sprzeczne z III Rzeszą.
Poza samą gazetą, z makabrycznymi i głębokimi ideami tej bestii nazizmu, ta praca opowiada o przygodach, które musieli przeprowadzić jej autorzy, aby upublicznić dosłowność dokumentu. Oryginalny pamiętnik, znaleziony w maju 1945 roku w zamku Banz i używany w procesach norymberskich, potajemnie podróżował z rąk do rąk aż do lat 90., kiedy Robert K. Wittman znalazł go w Nowym Jorku, pod opieką prawnika.
Niewątpliwie interesująca praca, która rzuca nowe światło na zdolność ludzkiej duszy do stania się demonicznym duchem, zdolnym nienawidzić i przedkładać swoją nienawiść ponad wszystko inne.
Możesz kupić książkę Pamiętnik diabła, od autorów Davida Kinneya i Roberta K. Wittmana, tutaj: