Dojrzewanie to okres równie fascynujący, co złożony, zwłaszcza w aspekcie bardziej psychologicznym. Bliskość dojrzałości i przebudzenia seksualności wyczuwalna jest z tej długiej granicy, w której wciąż nie wiadomo, czy wypada się bawić, czy trzeba odkrywać świat albo w wersji, która nie zawsze kończy się dobrze: myśląc o odkrywaniu świata, jakby to była gra. Jest też jakaś nieskrępowana pasja, niekontrolowana energia, która może doprowadzić do konfliktu.
To debiut Lize Spit, Rozmrażanie, przedstawia nam historię, która przenosi się od słodyczy dzieciństwa do okrucieństwa nastolatka pokonanego przez potężne i niepohamowane popędy. A w przejściu z jednej skrajności w drugą pojawia się poczucie winy. W jakim stopniu niedojrzała jeszcze istota jest winna swoich czynów? Z prawnego punktu widzenia odpowiedzialność jest obniżona i rozmyta, w spisku osobistym o winie i karze decyduje ten, kto ją ponosi.
Eva staje się ofiarą swoich przyjaciół z dzieciństwa: Laurensa i Pima. Aż do katastrofalnego dnia, w którym zaproponowali odkrycie seksualności jako wspólnej gry bez żadnego filtra, do tego momentu przyjaźń rozwijała się naturalnie, ale jak mówię, wszystko skończyło się bardzo źle, gdy we trójkę poddali się dyktuje ich niższe i skręcone popędy.
Dziewczyna żyła z tym wydarzeniem na sumieniu przez ponad dekadę. Jednak po tym czasie postanawia wrócić do Bovenmeer, miejsca, w którym wszystko się wydarzyło. Porzucenie traumy, zamiar ukrycia jej gdzieś w duszy może skończyć się upojeniem od środka. Eva jest ofiarą swojej przeszłości i samej siebie, gotowa zrobić wszystko, by znaleźć spokój.
Chłopcy Laurens i Pim nie są już tacy sami. Dla nich przeszłość tamtego dnia jest mglistym wspomnieniem. Ale Eva dopilnuje, aby ożyli, aby przyjęli na siebie swoją winę i karę, karę, która musi zostać wykonana z taką samą intensywnością, jaką oznaczały dla niej te lata milczenia na temat jej wewnętrznej ruiny.
Możesz kupić książkę Rozmrażanie, debiut fabularny młodej belgijskiej pisarki Lize Spit, tutaj: