W tych czasach nie zawsze wiadomo, czy jest się politycznie poprawnym, czy nie. To dziwne, ale w nowoczesnych i otwartych społeczeństwach wydaje się, że zawsze trzeba mówić gryząc się w język, szukając właściwego eufemizmu zamiast właściwego słowa. Krótko mówiąc, pieprzyć to z bibułką, żeby nie schrzanić (eufemizmy poza trybem).
Dzięki tej ochronie nowych form, natychmiastowego etykietowania, nowomów i postprawd, bycie sobą staje się połączeniem tego, czym inni potajemnie dyktują ci, abyś był, w ramach wolności, którą pozostawiłeś po publicznym ujawnieniu.
W pewnym sensie to książka Sztuka niszczenia wszystkiego ma obrazoburczy punkt (niezaprzeczalny, biorąc pod uwagę tytuł), dotyczący nowych totemów, które są wznoszone nad nami. Rodzaj drogi ucieczki, wychodzącej na styczną w stosunku do zakładanego celu podróży bohaterki: Mirandy.
Prawdą jest, że aby uciec od tak wielu etykiet, niemal konieczne jest spojrzenie w otchłań, aby odkryć nicość, którą masz przed sobą. Miranda doszła do tego punktu. I wtedy postanowił wszystko zmienić, wszystko zniszczyć. Wolny duch, jakim jest Miranda, postanawia wymazać się z tej duszącej rzeczywistości i szuka innego miejsca na spotkanie od nowa.
W swojej muzyce, w swojej nowej wolności, Miranda odnajduje się i jednocześnie wyznacza ścieżkę, a przynajmniej początek, sposób stawiania pierwszych kroków do ucieczki od tego, co ustalone w chwili, gdy nie jesteś nawet odrobinę w związku z tym, czego oczekuje się od Ciebie, abyś myślał i działał.
Pieśń o wolności od znużenia, nienawiści i rozpaczy. Miranda jest przerobiona tak, jak każdy z nas mógłby przerobić siebie. To tylko kwestia szukania Ciebie w hałasie i zadawania sobie pytania, czy naprawdę jestem taka szczęśliwa?
Możesz kupić książkę Sztuka niszczenia wszystkiego, pierwszy film Móniki Vázquez, tutaj: