Zaczynając czytać od makabrycznego, ciągnąc tytuł jako makabryczny nagłówek jakiejś odległej gazety, która zestawiała złowrogie przypadki po dzikiej stronie rzeczywistości. Na koniec dotyk przyciągający uwagę wśród grzmiącego hałasu. Ponieważ czytanie to oaza spokoju lub szaleństwa, ale zawsze z dala od hałasu w tle.
Ty, czytelniku, książka i zmarły ojciec. Nie ma już, bez oszukiwania czy kartonu czy ewentualnej trompe l'oeil raz uruchomionej, by odgadnąć w fabule, co tak naprawdę stało się z utraconymi na zawsze ojcowskimi uściskami.
Natychmiast tragedia zostaje skierowana na nowe tory. Żadna z córek nie zabiła swojego ojca, poza samowprowadzeniem się w poczucie winy. To poczucie winy, które może skłonić cię do zastanowienia się, że mogłeś zrobić coś złego, że jakiś inny ruch z twojej strony mógł zmienić tak niefortunny los. Trzepotanie motyla zdolnego obudzić huragan. Tyle tylko, że trzepotanie jest teraz tym, co pozostaje jako szept zagubionego głosu.
Z tym odcieniem prymitywnego realizmu, który jest regularnie poruszany przez Kolumbijczyka Laura RestrepoSara Jaramillo prowadzi nas do życia po śmierci, do ciszy jako nieobecności, do domu jako melancholii, do codzienności jako przetrwania żałoby.
Do zadania nowelizacji tragedii można podejść z bardzo różnych płaszczyzn. Jeśli jest to twoja własna tragedia i szczerze oczyszczasz swoje uczucia, czasem wymiotujesz, a innym razem płaczesz w obliczu spustoszenia prawdy równie bolesnej, co prawdziwej iz natury nie do przyjęcia.
Kiedy miałem jedenaście lat, zabójca zabił mojego ojca. Byłam dziewczyną, która nie wyobrażała sobie, że coś takiego może się wydarzyć. Ale to się stało. Nadal trudno mi uwierzyć, że zaledwie trzydzieści pięć gramów stali i jeden gram prochu strzelniczego mogło zabić rodzinę.
Możesz teraz kupić „Jak zabiłem mojego ojca” Sary Jaramillo, tutaj:
1 komentarz w temacie „Jak zabiłam mojego ojca” – Sara Jaramillo”