Pomijając ostatnie kontrowersje, prawda jest taka, że Javier Marias jest jednym z tych różnych autorów, który potrafi wydobyć chichę z każdej opowieści, nadając codziennym scenom przytłaczającą wagę i głębię, podczas gdy fabuła rozwija się stopami baleriny.
Być może właśnie dlatego umysł takiego twórcy jak on spływa ku temu, co niepoprawne politycznie, bez cienia sprostowania i na granicy braku szacunku (tak przynajmniej widzą ci, którzy trzymają się tego, co poprawne politycznie). Ale jak powiedziałby Michael Ende, „to jest inna historia i trzeba ją opowiedzieć innym razem”. Wiadomo już, że opinie są jak osły, każdy ma jedną.
Jeśli chodzi o treść tego wpisu, książka Wyspa Bertha przedstawia nam konstruowanie wspólnego życia, projektu rodzinnego od młodości do dojrzałości (ten krytyczny etap, w którym mogą pojawić się wątpliwości co do tego, co zostało zrobione do tej pory).
Berta Isla sypia z Tomásem Nevinsonem od wielu lat. Dzielą ich codzienne życie, szczególnie ze względu na ich wysokie wyniki, a także ogólne w swoich wewnętrznych rutynach. Wspólne życie tych dwóch postaci oferuje te głupie blaski wielkich dni i cienie najgorszych chwil, obfituje w ideę lekkości bytu w przeciwieństwie do idei takich jak trwałość, jedność, stabilność i rutyna. Chociaż odsuwamy na bok postrzeganie sytuacji małżeńskiej, to, co porusza tę historię, to przede wszystkim rola, jaką Tomás Nevinsón musi przyjąć z zewnątrz swojego domu. Tomás jest zmuszony do trudnych sytuacji związanych z życiem osobistym, które czasami zamieniają jego małżeństwo w grupę nieobecności, a nawet przedłużających się zaginięć.
Tymczasem rutyna, którą Tomás i Berta mogą mniej więcej dzielić, ma jednak długą drogę. Zawsze pojawiają się wyzwalacze, które wydają się dążyć do implozji każdego związku. Transcendentalne chwile i odkrycia lub kapryśne przebudzenia tęsknoty i pragnienia samotności. Berta i Tomás, postacie z pociągnięciami pędzla jak linoskoczkowie, którymi wszyscy jesteśmy, czują się bezpieczni w naszym codziennym życiu, ale boją się upływu czasu, który nadchodzi, gdy przeprowadzamy introspekcję, i który zachęca nas do posuwania się po linie z paradoksalnym i kuszący strach.
Berta Isla, kobieca postać, która przypomina mi Cándidę (Niedoskonała rodzina, Pepa Roma), przyjmuje rolę, w której wszyscy możemy zobaczyć swoje odbicie. Od najwcześniejszej młodości do dziś przedstawiany jest od czasu do czasu jako pustkowia czasu, w którym ledwo mógł cokolwiek zrobić, w której prawie nic się nie wydarzyło, skoro minęły lata i starość pojawia się we wszystkim, co otacza. to.
Nieprzyjemny zapach straconych okazji, nigdy niepodjętych osobistych podróży, zamieszkuje każdą duszę, która wygląda przez okno rutyny.
Możesz teraz zarezerwować książkę Berta Isla, nową powieść Javiera Maríasa, tutaj:
1 komentarz do „Berta Isla, autor: Javier Marías”