Po Ojczyźnie, Fernando Aramburu Wraca na arenę literacką z bardziej osobistą pracą. Ale być może najbardziej osobistym aspektem tej pracy jest ten, który dotyczy samego czytelnika.
Lektura tej książki wyzwala istotną empatię, która tworzy potoczną wyobraźnię, intencję pisarza, by opowiedzieć życie i to, co się dzieje, przedłużeniem wewnętrznego głosu. Nasze wewnętrzne forum to szept, żywiołowa wola wobec tego, czym jest ćwiczenie życia i dostosowywania się do otoczenia, do zmian, do okoliczności. Wewnętrzny głos tej książki staje się wtedy naszym własnym głosem, kołysząc nas we śnie o czytaniu.
Osiągnęli pewien poziom uznania, wielu pisarzy skończyło pisanie księgi swoich motywacji do pisania. Czasami kończy się to formalnym wyjaśnieniem sztuki pisania, innym razem lubimy wyjaśniać sztukę pisania jako magię opanowania języka. Na tym autoportrecie beze mnie Fernando Aramburu zdaje się szukać powodów do pisania, jakby chciał je wyraźnie określić w rozwoju książki.
Ale w końcu nie o to chodzi. Przypisywany niemal automatycznemu pisaniu, ćwiczeniu z niewiedzy lub szkicowi eseju, ten autoportret przypadkowych dni komponuje krajobraz wewnętrznego życia przetłumaczonego na dowolny z emocjonalnych języków czytelnika.
Na jakimkolwiek etapie się znajdujemy, w tej książce znajdziemy poszukiwanie naszej esencji. Podstawy naszej woli wykuwane są z nauki bycia i bycia. Człowiek to ten, który czasami kocha, a innych nienawidzi. Człowiek to ten, który w głębi duszy wie, że jest śmiertelnikiem, ale próbuje ukryć się między ciekawostkami, kurczowo trzymając się ojca, matki lub syna, który wkrótce przeżyje swoją pierwszą wielką frustrację.
Nie wszystko, czym jesteśmy, jest tutaj, ale miło jest widzieć, że wszyscy jesteśmy pisarzami, autorami ekscytującego życia, autoportretu bez nas.
Możesz kupić teraz Autoportret beze mnie, nowa książka Fernando Aramburu, tutaj: