Si Tim Burton odnajduje swojego aktora-fetysza w Johnnym Deep, Scorsese Leonardo DiCaprio jest jego oczkiem w głowie, który jak nikt inny wystawia kontrasty swoich ambiwalentnych postaci. A tandemowy Scorsese DiCaprio to zawsze wróży niezapomniane filmy.
Dotyk Scorsese, najbardziej wyróżniający się aspekt tego reżysera, to szybkie zejście do podziemi tego, co niemoralne. Skok od pozorów, gdzie nawet religia jest przykrywką, do niezgłębionych piekieł naszych czasów. Głębia bohaterów Scorsese przenosi nas w strukturalne esencje podziemi lub szaleństwa, w rozpętanych obsesjach.
Przemoc, która może stać się istotnym fundamentem, ale umiejętnie kamuflowana w życiu codziennym. Maksymalne napięcie z intuicji, że w każdej chwili wszystko może wybuchnąć jak huragan. Dekadencja psuje wartości, ale może zostać zinternalizowana jako mniejsze zło lub makiaweliczna sprawiedliwość. Czasami ostatecznym rezultatem jest pozytywne odczytanie w tym sensie, że to pragnienie zatracenia nigdy nie jest rozwiązaniem żadnego problemu, który nęka tak odmienne charaktery i tak zmienne okoliczności.
Wilk z Wall Street
DOSTĘPNE NA KAŻDEJ Z TYCH PLATFORM:Jest scena, która wywołuje gęsią skórkę. Z jednej strony się śmiejesz, z drugiej widzisz złowieszczą wizję wielkich urzędów, w których decydują, dokąd trafiają pieniądze, a co za tym idzie, jak potoczy się świat. To moment, w którym dyrektor generalny i pozostali wyżsi urzędnicy firmy inwestycyjnej debatują na posiedzeniu plenarnym, jak zabrać krasnoludki, które będą strzelać do celu, na kolejnej imprezie wszelkiego rodzaju ekscesów.
Dziwna afektacja, z jaką każdy ujawnia swój plan, aby krasnoludy rzuciły się w cel. Ułudne podejście, które przybliża nas, od krzywego zwierciadła sceny, do idei gangu szalonych hazardzistów i spekulantów decydujących o społecznej przyszłości swoimi inwestycjami i zakładami…
To tylko szczegół. Reszta filmu to szybka przygoda na szczyt Wall Street. Gdy pieniądze napływają, DiCaprio i jego towarzysze stają się coraz bardziej mroczni i oddają się różnego rodzaju występkom. Chemiczne i seksualne ekscesy i oczywiście plama, która rozprzestrzenia się, aby ich życie straciło pod nogami, co nagle wydaje się powodować upadek.
Shutter Island
DOSTĘPNE NA KAŻDEJ Z TYCH PLATFORM:Kolejny fascynujący film, w którym DiCaprio osiąga poziom tragikomicznej interpretacji z sejsmicznymi konsekwencjami dla duszy. Śledztwo powierzone Edwardowi Danielsowi (DiCaprio) prowadzi go do szpitala psychiatrycznego, gdzie w dziwnych okolicznościach zniknęła kobieta. Wśród końcowych scen Edward wskazuje na niezwykle niepokojącą wizję szaleństwa. Rzeczywistość i fikcja jako przestrzenie, w których żyje się najwygodniej, aby przetrwać nieszczęścia, które mogą się wydarzyć. Sam fakt zamieszkiwania naszego świata zależnego od całkowitej podmiotowości napawa nas intencją ujawnienia, że nie ma nic bardziej prawdziwego niż to, co sobie wyobrażamy.
Przerażająca sceneria z lokalizacją szpitala psychiatrycznego pomiędzy wąwozami i klifami, która wskazuje na strome sytuacje, przez które muszą przejść bohaterowie tej historii. Magnetyczne śledztwo w sprawie zaginionej kobiety, które prowadzi nas do sennej wizji szukającej pewnego rodzaju psychicznego oczyszczenia. Bardziej mroczna sceneria, burzliwa klimatycznie i jednocześnie niepokojąca, gdy kilka szczelin światła otwiera się, by wskazać prawdę, która nigdy nie była poszukiwana w śledztwie.
Taksówkarz
DOSTĘPNE NA KAŻDEJ Z TYCH PLATFORM:Był czas, kiedy Robert De Niro scharakteryzował tę dwoistość, którą Scorsese tak lubi budzić w nas niemal egzystencjalne napięcie. Przyjazna twarz, która pociemniała bez potrzeby stosowania jakichkolwiek innych efektów niż zwrot wzroku starego, dobrego Niro.
Istnieje pewne doprowadzające do szału napięcie w empatii z psychopatą na służbie. Ponieważ być może pomysł Scorsese w tym filmie polega na tym, aby przypominać szaleńca. Ale jest też idea, która wskazuje na możliwe pojednania ze światem, ilekroć można postawić sobie za cel ratowanie przed spaleniem.
Iris, prostytutka, jest jedyną kotwicą Travisa Bickle'a (De Niro), ponieważ nie oddał się całkowicie światu, który zawdzięcza mu wszystko. Jako weteran wojenny, mieszkając w cieniu Nowego Jorku z taksówki, Travis stara się przezwyciężyć swoje traumy, które mogą doprowadzić jedynie do samozniszczenia. Tylko ona pojawia się jako cel skradzionej czystości i niewinności. Travis wie, że przegrał, ale młodość Iris przekonuje go, że może mieć szansę.
Antybohaterską część Travisa można łatwo założyć jako popularną konfrontację z polityką. Część bohatera pojawia się pomimo jego zbrodni w obronie Iris. Suma jest taka, że postać na balansie moralności, zdolna do utrwalenia się w czasie jako emblemat między antysystemem a sprawiedliwymi.
2 komentarze na temat „3 najlepsze filmy Martina Scorsese”