Przez skórę materializuje się nasza najpewniejsza osmoza ze światem. Wszystko inne jest sumą subiektywnych wrażeń zmysłów, które wierzą, że rządzą i rządzą naszym życiem.
Ale ostatecznie wszystko jest odczuciem ciepła lub zimna, drżącym dreszczem lub sztywnością jako mechanizmem obronnym. Coś takiego wydaje się przedstawiać Sergio Del Molino w tej zasadniczej metaforze jego nowej książki o tym, co utożsamia nas z zewnątrz jako portal do wnętrza: naszą skórę.
Bywają takie dziwne dni, jak kafkowa metamorfoza, która zaczynałaby się oczywiście od skóry porzuconej w drodze. Stać się w jednej chwili czymś więcej niż tylko brudną, zakurzoną skórą.
A jednak ta zwykła skóra każdego z nas nie zawsze ma szczęście wyglądać jak błyszcząca skóra właściwa, którą można badać dotykiem. A kto cierpi na złą skórę, pogrąża się w nerwicach szefów dobrej skóry jak dziś jednoznaczny obraz czystości duszy dzięki pracy i wdziękowi nakazów dnia.
Potwory istnieją i chodzą pośród nas, być może my sami. Od tego zaczyna się nowa praca Sergio del Molino, podróż, która tym razem uczy nas patrzeć na najpospolitsze, a zarazem najbardziej indywidualne terytorium: ludzką skórę.
Ciężka łuszczyca, która wypełnia ciało strupami i uniemożliwia pokazywanie nagości, pomaga narratorowi analizować życie różnych znanych postaci, które poniosły konsekwencje złej skóry.
Wstyd odczuwania obserwowanego i potrzeba ukrywania się, kultura obrazu i hipermedykalizacja, rasizm i klasycyzm to przystanki w tej podróży ze względu na tajemnice, które okrywamy ubraniami i które sprawiają, że nasza skóra staje się granicą ze światem.
Możesz teraz kupić powieść La piel, nową książkę Sergio del Molino, tutaj: